26. Woensdag 15 juni 2022: van Eauze naar Arblade-le-Haut  (Gers)

Woensdag 15 juni 2022: van Eauze naar Arblade-le-Haut  (Gers)

Zwaarte: ++   Schoonheid: ***  Afstand: 26,5 km.  Weer: 20-34 graden

         Spelende koeien, een klein kerkje met een grote naam en walnoten

Langs de route vanuit Eauze zie ik links en rechts wijngaarden, waar de basis groeit voor de lekkerste Armagnac; Eauze is het centrum van de Bas-Armagnac. De hellingen worden afgewisseld met bospartijen met holle weggetjes waar het zonlicht mooi door het gebladerte speelt. Dit zorgt ook nog eens voor een heerlijk temperatuurtje. Bij de start om 7.05 uur kan ik al genieten van 20 graden. Maar het is nog bewolkt met een klein windje erbij en daardoor perfect wandelweer. Het wordt vast niet zo warm als gisteren!

Na een hoger gedeelte gaat het door valleitjes met op het diepste punt een snelstromend beekje, de Bergon. Ik vind het wel een prettig gebied om doorheen te lopen. Ik kijk uit over glooiende heuvels en zie bergen in de verte. Het ruikt, zeker in de ochtend, heerlijk geurig, beetje kruidig.

Als ik een foto wil maken van een boer die met een grote sproeimachine door de wijnvelden rijdt, wuift hij vriendelijk. Zijn vader staat langs het veld te kijken en zegt dat zijn zoon mij waarschuwde voor de nevel. Daar zou ik huiduitslag en tranende ogen van kunnen krijgen. OK, het is dus alleen  een ‘gewasbeschermer’…!

De heuvel afdalend, komt de route uit bij een groep vijvers, Les Étangs de Pouy. Het zijn viskwekerijen.

Even later kom ik Manciet binnen langs de arena. In deze streken wordt echter niet met stieren gevochten, maar wordt de Course Landaise gehouden, d.w.z. dat er ‘gespeeld’ wordt met volwassen koeien (300 tot 500 kg en met flinke horens!). In Frankrijk kennen ze dit spel voornamelijk in de departementen Gers en Les Landes. 

Het is een (relatief) diervriendelijk spel dat niets te maken heeft met het bekende en afkeurenswaardige stierenvechten. De deelnemers moeten moedig, sterk en lenig zijn om aan deze gevaarlijke sport deel te kunnen nemen. De torero’s zijn in twee categorieën verdeeld: de écarteurs, die de koe op het allerlaatste moment met een gracieuze beweging ontwijken en de sauteurs. Deze laatsten wachten de koe eveneens af en springen op het laatste moment op diverse manieren over de koe heen. De mannen moeten vaak na het spel een paar blessures laten verzorgen, terwijl de koeien gewoon zonder enige (fysieke) schade te hebben opgelopen teruggaan naar hun weelderige weiden. Merci les filles! 

De route gaat verder door de hoofdstraat langs huizen met een moderne façade, terwijl de zijkanten de eeuwenoude vakbouw met leembepleistering laten zien. Geef mij die oude kant maar!

Oude tijden herleven…

Fransen zijn heel praktisch…

Ik passeer het stadhuis en kom op de doorgaande weg D931, die ik zo’n 600 meter over de kleine vluchtstrook volg, wat ik een hachelijke onderneming vind met dat voorbij razende verkeer. Het landschap is nu licht golvend vol met wijngaarden afgewisseld met stukjes bos. Dit blijft het geval tot ik een onopvallend kerkje in het bos tegenkom. Het is in de twaalfde eeuw gebouwd door de Tempeliers en later overgenomen door de Maltheser Ridders. Het is de Eglise de l’Hôpital de Sainte-Christie van de Commanderie van Sainte-Christie de L’Armagnac. In het bijbehorende ziekenhuis werden ooit zieke pelgrims liefdevol opgevangen.

Église de l’Hôpital de Sainte-Christie

De Commanderie is in vroeger tijden veel groter geweest, maar in de middeleeuwen zijn stenen hiervan gebruikt om de muren van Manciet te versterken. Het ligt mooi verscholen en dus een ideale plek om er in alle rust even bij te komen van de vermoeienissen.

Over een onverharde weg door een eikenbos, daal ik af naar de kleine vallei met de beek Midouzon. Ik loop verder door de velden en bekijk de ongeveer 30 foto’s van pelgrims die langs de route staan opgesteld. En ik zie een bord met de mededeling dat hier de Meridiaan van Greenwich loopt. Ik werk nooit met lengte- en breedtegraden, maar dat de nul-meridiaan hier loopt, is toch wel een leuk weetje. 

Het laatste gedeelte is heuvelachtig en loopt tussen wijn-, zonnebloem- en maïsvelden door. De laatste zijn nu gelukkig nog redelijk laag en belemmeren dus nog niet het uitzicht.

Nogaro ligt tegen de volgende helling. De naam zou afstammen van een walnotenboom-plantage, Nogarolium. Daar komen ook de drie bomen in het stadswapen vandaan.

Het centrum is nog een aardig eindje lopen en allesbehalve opwindend. Het verschil met al die mooie plaatsjes van de afgelopen tijd is groot. Nogaro lijkt vooral door zwaar vrachtverkeer gebruikt te worden om doorheen te denderen richting Toulouse. Een leuk plein zie ik niet maar gelukkig wel een terrasje. Nogaro is weliswaar een oude stad op een kruispunt van wegen, maar redelijk nietszeggend.

Dwars door Nogaro loopt de route een stukje omhoog naar de watertoren langs de Route National en buigt daarna het bos in. Ik ben nu in een landelijk gebied met mooie bossen afgewisseld door kleine dalletjes, beekjes en een cultuurlandschap met veel maïs- en wijnvelden. Ik wandel gestaag door, want de hitte begint me parten te spelen… Ik ben gelukkig bijna bij de auto in Arblade-le-Haut. Pffff.