12. Woensdag 1 juni 2022: van Decazeville naar Saint Félix 

Woensdag 1 juni 2022: van Decazeville naar Saint Félix 

Zwaarte: +++   Schoonheid: *** Afstand: 21 km  Weer: zon, 32 gr

        Werelderfgoedlijst, varkens en stokbrood

Behalve door uitgestrekte akkervelden met zeeën van bloemen in de bermen, stoere eikenbossen, ruige ravijnen en hoge bergkammen, voert de Via Podiensis me ook door talloze middeleeuwse dorpjes, gehuchtjes en stadjes. En ofschoon er veel verval zichtbaar is, heeft de tijd ook mooie patina’s gelegd op de eeuwenoude bouwwerken die nog steeds in oorspronkelijke staat zijn. En er is een nieuwe generatie die zich op het platteland vestigt en veel tijd en aandacht besteedt aan huis en tuin. Net als in Nederland, is dit deels een gevolg van de trek naar het platteland tengevolge van Covid19. En als er nu overal in het land internet beschikbaar komt, zou dat fenomeen nog wel eens in grootte kunnen toenemen!  Een reis door een landschap en een reis door de tijd.

Al snel na Decazeville kom ik Jeanine uit Toulouse tegen. Ze is 69 en al 10 jaar met pensioen. Elk jaar loopt ze in haar eentje een week over deze of een andere Camino. Haar man blijft thuis en geeft de plantjes in haar moestuin water. We lopen een uurtje of vijf samen op en van alles komt aan de orde; van de hobbels met kleinkinderen die wat ouder worden, via de reizen die we gemaakt hebben, tot en met euthanasie. Mijn tempo ligt dan ook beduidend lager dan normaal, maar dat komt vandaag goed uit met die hitte! 

De klimmetjes naar St. Roch en via Livinhac le Haut naar Montredon zijn ouderwets pittig, maar in de ochtend nog prima te doen. Livinhac bereiken we door de Lot over te steken. Het is een mooi, levendig dorpje met een gezellig centrum. Er staat een moderne gestileerde schelp op het plein voor de kerk.

Montredon is na een aantal huizengroepjes het volgende plaatsje. Bij de kerk is een speciaal gebouwtje voor de wandelaars om even te rusten en iets te drinken. Over het aanbod is hier goed nagedacht: heerlijke Madeleine's en chocolade bij de koffie of thee, koude dranken in de koelkast, zakjes bouillon en zelfs een mandje met verpakt maandverband en scheergerei. Pak wat je nodig hebt en doneer wat je kunt.

Een deel van de etappe van vandaag staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en daar breek ik me de hele dag het hoofd over. Waarom is door de kenners van al dit moois juist deze etappe, na zoveel fraais van de ‘achteroverval-categorie’, op die prestigieuze lijst gezet? Het is hier een mooi en indrukwekkend landbouwgebied met veel kleine boerengemeenschappen. Maar je loopt ook regelmatig langs en over gewone weggetjes. Totaal anders dan hiervoor. Het stijgt en daalt gelukkig wel een stuk geleidelijker! Dat dan weer wel. Enfin, ik vraag een beetje rond en begrijp dat dit gedeelte van de route uitzonderlijk is omdat het nog iets van het oorspronkelijke karakter heeft behouden. De huizen, straatjes, bruggen, religieuze en ziekenhuisgebouwen getuigen nog steeds van de essentiële rol die de Camino de Santiago in de Middeleeuwen speelde in het handelsverkeer en de religieuze en culturele ontwikkeling. Vandaar dus.

Een eindje verder is het kapelletje La Madeleine van Guirande en daar is ook een waterkraan. Er wordt veel gedronken!

In de dorpjes, al dan niet met een Romaans kerkje, zijn nergens terrasjes te ontdekken maar bij een gîte is een tent gespannen waaronder in de schaduw koffie gedronken kan worden. Jeanine en ik schuiven aan. Jean-Luc zit er ook. Hij is veearts met een specialisatie in varkens en ik leer het een en ander. Bijvoorbeeld: ‘Waarom vinden Joden varkens onreine beesten?’ Antwoord: ‘In het vlees kan een parasiet zitten die bij onvoldoende verwarming en na het eten ervan in de mens dringt en hem erg ziek maakt. Onze veestapel is er nu vrij van, maar onvermijdelijk komt dit weer een keer terug!’

En dan is er opeens een warme bakker! Gewoon langs de Chemin in een gehuchtje van een paar huizen bakt een jonge vrouw in een schuur in de tuin naast haar gîte de heerlijkste broden. Madame sluit haar winkel om 14 uur, maar ik ben nog op tijd en koop een seigle (volkorenbrood) van misschien wel een kilo en de smaak is heerlijk!

Er zijn hier voornamelijk weides en enorme graanvelden. Door die laatste moet ik denken aan dat heerlijke stokbrood elke dag. En vers stokbrood is echt Frankrijk op zijn best! Wat men in Nederland als stokbrood verkoopt, is letterlijk een slap aftreksel hiervan. Het grote verschil tussen Frans brood en brood uit bijvoorbeeld Nederland is de techniek (desem). De Fransen halen het maximale uit de bloem. Ze voegen zo min mogelijk hulpgrondstoffen toe. Door het lange rijsproces is onder andere de suikervorming anders. Dit resulteert in een betere smaak en sterker aroma. Daarom ruikt het Franse brood ook zo lekker. Het is in Frankrijk wettelijk niet toegestaan om vet toe te voegen aan het ‘gewone’ brood. Dit heeft een heel knapperige korst als resultaat. Aan de bereiding van een Franse baguette wordt tot wel 60 uur besteed. Terwijl de Nederlandse versie vaak al binnen 1 á 2 uur klaar is, dankzij de ‘broodverbeteraars’.

Ongemerkt gaan de kilometers voorbij op de lager wordende hellingen en nadat ik al iets eerder afscheid van Jeanine heb genomen (à demain!?), omdat ze bij haar logeeradres is aangekomen, loop ik nog 3 km door naar Saint Felix. In de kerk kom ik hier een bekende tegen: Saint Jacques!

En dan vind ik heel eenvoudig de auto dankzij de duidelijke aanwijzingen van Frans.