Dag 12 op de GR70, dinsdag 6 juni 2023 Bédouès -> Cassagnas

Weer: heerlijk wandelweer

Temperatuur: 20 gr 

Kilometers: 21

Na twee flinke klimdagen en een lekker dagje rust op de camping moeten we ons echt even moed inpraten om het huisje achter te laten, de rugzak weer om te doen en de pas erin te zetten. Maar het lukt, ook al bedenken we een kwartier later met spijt twee stukken kaas en een potje Myrtilles-jam in de koelkast te hebben laten staan. Maar we gaan niet terug! De dag is al lang genoeg.

We lopen bij lichte ochtendmist een goede vier km en komen in Florac (538m). In dat grotere

stadje nemen we ons ontbijt.
Bij de bakker nog even een sandwich voor onderweg en dan zijn we klaar voor een stevige tocht. Ik neem nog snel een foto van een van de vele christelijke tempels die je hier nog steeds ziet en haal Karin weer in.

We steken de rivier de Tarnon over en komen in de vallei van de Mimente.

De route gaat bergop om dan via kleinere paden langs de bergflanken van een kalkplateau af te dalen naar Saint-Julien-d'Arpaon (614m). 

Het landschap verandert ingrijpend halverwege onze tocht. Na Florac, komen we geen granietblok meer tegen. Vanaf nu lopen wij over een schrale schistbodem, een stevig sedimentgesteente. (Weetje: de wolkenkrabbers van Manhattan staan ook op die sterke schistlagen).

We wandelen in de richting van Cassagnas. Tot aan het voormalige station van Cassagnas lopen we langs een oude spoorwegroute die de vallei van de Mimente doorkruist. Hier en daar een tunnel en zo nu en dan een bruggetje.

Het bos waar we doorheen wandelen heeft mooie lichtvlekken door het gebladerte van de tamme kastanjes. Er staan bordjes dat je de kastanjes niet mag oprapen. Ze zijn van deze streek en er worden overal diverse streekproducten aangeboden waarin kastanjepuree is verwerkt. Het blauw gehaakte spinnenweb dat in het bos hangt is vast ook een streekproduct.   

Stevenson is helemaal lyrisch als hij ’s ochtends in een kastanjebos ontwaakt: 

“De herfst had gouden en rossige tinten op het groen geworpen, de zon schitterde tussen de grote bladeren door, zodat iedere boom zich losmaakte van de ander of van een verder gelegen heuvel, niet in schaduw maar in licht…”

In Cassagnas moeten we even zoeken en extra omhoog lopen naar ons logeeradres. We hebben een kamer met half pension geboekt in Chambre et table d’hôte Des Pelous in het wijkje Les Hermes.

We zijn er veel te vroeg, want we mogen er pas om 16 uur in. We zitten op een muurtje Galgje te spelen. Er rijdt een oudere dame voorbij naar beneden en even later weer naar boven. We knikken haar steeds vriendelijk toe. Even later komt ze naar ons toe of we haar het plezier willen doen op bezoek te komen. Ze is twaalf jaar geleden met haar man uit België hier komen wonen en is sinds twee jaar weduwe. Ze is 76 jaar, mankeert het e.e.a. en voelt zich erg alleen en eenzaam. Ze is blij dat ze weer eens gezellig een praatje heeft.

Bovenstaand stukje over Marie-Ange (zo heet de eenzame dame) klinkt vast niet erg gezellig en dat was het ook niet… Maar zij was erg blij met onze aandacht en wij met de koffie! 

Het diner hebben we in de eetkamer van het mooie en moderne huis. Met twee jonge mannen uit Avignon genieten we van 4 gangen die 3 sterren verdienen. De gastvrouw/kokkin en de gastheer blijven er gezellig bij.

Nu alleen nog een ‘marche digestive’, een ommetje voor het slapen gaan.