Dag 14 op de GR70, donderdag 8 juni 2023 Saint-Germain-de-Calberte -> Saint Jean du Gard

Weer: licht bewolkt 

Temperatuur: 20-26gr

Kilometers: 25,5

Na een typisch Frans ontbijt (kom koffie/thee, homp stokbrood en jam), gaan we via de bakker naar het dorp. Vanuit het centrum van Saint-Germain-de-Calberte (489m) loopt de GR70 de volgende vijf kilometer mooi door de bossen.
Halverwege moeten we even op de weg wandelen, maar gelukkig niet al te lang.

We lopen weer door een prachtig kastanjebos. Het oogsten van kastanjes was hier vroeger een winstgevende bezigheid, maar momenteel worden de meeste bossen hiervoor te weinig onderhouden. Stevenson schrijft over dit traject:

“De weg lag onder de kastanjebomen, en hoewel ik beneden in de vallei één of twee gehuchten en vele eenzame huizen van de kastanjeboeren zag liggen, was het die hele middag een eenzame mars; en de avond begon vroeg te vallen onder de bomen. Maar ik hoorde niet ver van mij een vrouwenstem die een droevige, eindeloze, oude ballade zong. Hij leek over de liefde te gaan en een bel amoureux…” 

De grote hobby van de Fransen: zooi verzamelen!

Het is anno 2023 nog steeds een eenzame mars, want eigenlijk de hele route kom je niks of niemand tegen. Vertel eens iets nieuws Yvonne! 

Nou vooruit, komt-ie: We worden ingehaald door een jongeman, getooid met Franse baret, en zijn handdoek over zijn rugzak, die op teenslippers dit traject aflegt. Hij had gisteren zere voeten gekregen en wilde toch verder. Het viel hem op dit schoeisel niet eens tegen…!!

In Saint-Etienne-Vallée-Française (248m) stoppen we op een gezellig terrasje en zien er ‘al onze wandelvrienden’ weer. Zelfs de Zwitsers met hun ezel zijn er weer. 

Het is weliswaar nog maar 14 of 15 kilometer tot Saint-Jean du Gard, maar de lucht is drukkend en dat maakt het klimmen en dalen zwaarder. Voldoende drinken is dan ook een must, daarom vullen we onze flesjes tot de rand toe.

We klimmen en dalen over echt de onmogelijkste stukken. Iedereen heeft er moeite mee, behalve de ezel

.

We zien er heel andere vegetatie! Mediterraan, zoals de chêne vert (de groene eik, die stukken kleiner blijft) en de jeneverbes. De klim lijkt eindeloos, maar opeens zijn we bij de Col de Saint-Pierre (596m) onder de gelijknamige bergtop, op de grens tussen de departementen Lozère en Gard.

De autoweg staat bekend als de Corniche des Cévennes (net als ons hotel) en loopt over verschillende cols met een voortdurend zicht op de Cevennen. 

De GR volgt hier een route over een bergkam. Zeker het eerste gedeelte is avontuurlijk en mooi met meerdere fraaie uitzichten. Nog een laatste keer bergop (‘doen we dit echt vrijwillig en voor onze lol?’) naar hoogte 632m en dan begint de afdaling via het gehucht La Teule (430m).

St. Jean du Gard (194m) is een gezellig klein dorpje dat eigenlijk uit niet meer dan een hoofdstraat bestaat.

Het laatste stukje van onze tocht lopen we langs de stroomversnellingen van de rivier de Gradon vanzelf Saint-Jean-du-Gard in.

Hier verkocht Stevenson zijn Modestine. 

“Winst maakte ik nauwelijks, maar ik verdiende er wel mijn vrijheid mee terug”  schrijft hij opgewekt.

De Belgische Isabelle blijkt ook in ons hotel te zitten. En we eten gezellig met zijn drietjes. Isabel is begin 40, maar heeft veel meegemaakt en dus veel te vertellen. Voordat we het weten is het dik 2,5 uur later! 

Zij gaat morgenochtend met ‘onze jongens’ de lastige route naar Alès lopen, dat is beter dan in haar eentje. Wij nemen weer een dag vrij en gaan met een stoomtreintje naar Anduze.

Vandaag: 450 m geklommen en bijna 800 gedaald. En dat steeds op en neer, op en neer en op en neer.