13. Donderdag 2 juni 2022 Van Saint Felix naar Béduer

Donderdag 2 juni 2022: van Saint Felix naar Béduer

Zwaarte: +++   Schoonheid: *** Afstand: 24,5 km  Weer: overwegend zon, 33 gr

        Jeanne d’Arc, de verwoesting door een druifluis en la canicule

Tijdens het uurtje rijden naar Saint Felix krijgen we een flinke plensbui op ons dak, maar bij aankomst tegen 9 uur is het al 20 graden en zonnig; mijn tocht kan weer beginnen. En het kan niet missen, dit wordt weer een heerlijke dag, hopelijk niet te warm voor het traject van 21,5 kilometer. 

Nu valt me pas het timpaan op bij de kerk in Saint Felix: Adam en Eva en de boom van de kennis van goed en kwaad..

In Saint-Jean-Mirabel loopt de route langs keurig aangelegde wegen en langs de kerk. Ik zie meteen de enorme fiets ter herinnering aan een etappe van de Tour de France door dit dorpje in 2004. En daarna het nogal ingetogen standbeeld van Jeanne d’Arc, de Maagd van Orleans, met haar zwaard en de witte vlag. 

Jeanne d’Arc is het nationale symbool van Frankrijk omdat ze als simpele boerendochter het schopte tot vertrouweling van de dauphin (adellijke titel, kroonprins) van Frankrijk en de Franse troepen motiveerde de Engelsen te verdrijven. Toen ze gevangen was genomen, is ze door manipulaties  van de plaatselijke bisschop Pierre Cauchon in Beauvais veroordeeld. Deze Pierre stond aan de kant van de Engelsen en maakte er een politiek proces van met behulp van geleerden van de Sorbonne. Er was geen houden aan en ze werd veroordeeld tot de brandstapel op 30 mei 1431 in Rouan. Al in 1455 werd de zaak herroepen en is ze tot martelares verklaard. Jeanne werd in 1909 zalig en in 1920 zelfs heilig verklaard!  Het kan verkeren, zei Bredero.

De weg loopt over de kam verder en ik kijk diep de dalen in. Het laatste gedeelte gaat steil naar beneden naar Figeac dat ik voor me zie liggen. Dit is een grotere plaats en voor veel Fransen (en ook anderen) het eindpunt of het beginpunt van een jaarlijkse traject op Le Chemin. Vanaf hier zijn goede verbindingen per trein en bus met de rest van het land. De Via Podiensis is een begrijpelijke favoriet onder (Franse) wandelaars.

Figeac is een onverwacht charmant stadje met vakwerkhuizen uit de twaalfde en dertiende eeuw in nauwe straatjes. En met een mooi oud centrum. De grote woningen zijn versierd met natuurstenen ramen en het beeldhouwwerk kent allerlei motieven. De woningen heetten toen al Hôtels wat voor ons Nederlanders nog wel eens verwarrend is. Het betekent niet meer dan ‘groot huis’, denk maar aan het woord voor stadhuis, Hôtel de Ville.

Allesoverheersend zijn de verwijzingen naar de grootste zoon van de stad: Jean-François Champollion. Dit was een taalkundige en antropoloog, die met de Steen van Rosetta het Egyptische hiëroglyfenschrift ontcijferde. De arme man had er 20 jaar lang zo hard aan gewerkt dat hij in 1832 van uitputting stierf; hij was pas 42 jaar. Een apart Musée de Champollion is aan hem gewijd en daarmee aan de opkomst en ontwikkeling van het geschreven woord. Op de grond voor het gebouw een vergrote kopie van de steen in zwart graniet. Heel mooi!

De steen van Rosetta

Nog steeds in de stad pak ik de route van de wit met rode balkjes weer op en vervolg mijn weg. Althans, dat denk ik, maar na een goed half uur kom ik erachter dat ik op de GR6 loop en niet op de GR65. Ik vraag de weg, maar niemand weet het, want ‘ze zijn niet van hier’. Toevallig, ik ook niet. Maar gelukkig vind ik de juiste route: verstopt achter een aankondiging voor een feest, dat bungelde aan een voetgangersbruggetje over de rivier de Célé. Pffff. Het is inmiddels 13.30 uur en ik ga eerst óver, dan lángs en dan wéér óver de Célé, waarna de route me de stad uit- en het buitengebied inleidt.

Hommage aan de QuercyDe oude brug

Figeac ligt in het dal van de Célé op het punt waar de Auvergne overgaat in de Quercy, dat met zijn kalkafzettingen wezenlijk anders is. Vanaf nu wordt het rustiger wandelen door een heuvelachtig en golvend landschap met een ander soort begroeiing.

Het eerste stukje langs de spoorlijn is nog vlak, maar al snel begint een klim van ruim 150 meter. Het luie (?) zweet druipt meteen van me af. Ik zet mijn verstand op nul en richt de blik op het asfalt. Gelukkig zie ik op dat asfalt een waarschuwing gekalkt, anders was ik nóg verder omhoog gesjouwd! Hierna gaat het verder lichtjes op en neer tot Béduer, voornamelijk door de velden.

Ik geniet van mooie uitzichten over het alweer veranderde landschap van de Quercy: weiden, korenvelden, eikenbossen. En daar tussendoor enkele dorpjes, waaronder Faycelles. In de 19e eeuw maakte de druifluis hier als eerste en daarna in heel Zuid-Frankrijk, een eind aan echt àlle wijngaarden. Een enorme ramp voor de wijnboeren, maar uiteraard ook voor de wijndrinker! Daarvoor in de plaats zijn fruitbomen gekomen: vijgenbomen, pruimenbomen en amandelbomen

In Faycelles is het weer tijd voor koffie. Het plaatsje heeft een mooi klein centrum. Ik heb een kijkje genomen in de kerk en na het opsteken van mijn kaarsje heb ik in de schaduw naast de kerk een kopje bouillon gedronken en mijn laatste stukje stokbrood gegeten.

Tot nu toe vond ik het gebied na Conques echt van een andere orde dan de schoonheid van de Margeride en de Aubrac. Maar vandaag word ik toch geraakt door de uitgestrekte weilanden met hier en daar een voor deze streek zo typische cazelle (herdershutje). 

Een cazelle

Ook de wandelpaden, afgebakend met stapelstenen muurtjes, zijn een lust voor het oog en dwingen respect af voor de ambachtslieden uit vervlogen tijden. In de muurtjes groeien struiken als: eenstijlige meidoorn, sleedoorn, hondsroos, gewone vlier en hazelaar. Daarnaast een enkele boom: de gewone es. (Deze informatie heb ik van Ruud, een Nederlandse pelgrim met kennis van zaken!). De wortels van de struiken die bij of op de muurtjes groeien, zorgen er soms echter voor dat de boel uit elkaar gedrukt wordt en de stenen naar beneden rollen! 

Volgens een andere ervaren Camino-loper (dit was zijn elfde!) kan qua stiltebeleving en uitnodiging tot introspectie dit traject de vergelijking met de befaamde/beruchte Meseta op de Camino Frances doorstaan. Nauwelijks volk onderweg, weinig afwisseling en ver van de bewoonde wereld. 

La Cassignole, Faycelles, Mas de la Croix, het waren de enige plaatsjes op het traject van vandaag en voor je hun naam hebt uitgesproken, ben je  er al doorheen! Alle tijd om na te denken; ik denk eens rustig na waarover ik zal nadenken. 

Te koop is er ook niet veel (niks!), dus ik ben blij dat ik het advies heb opgevolgd om voldoende eten en drinken voor de route mee te nemen. Inmiddels is het flink warm geworden en heb ik even een uitgebreide pauze nodig, met wat water, een appel en een energiereep. Het liefst op een koele plek in de schaduw. 

En dan gaat het weer verder langs kleine gehuchtjes, bebloemde huizen en boerderijen. Ik maak een praatje met een man (84) die ‘zijn zoon een beetje helpt’. Hij past op de auto terwijl de zoon zijn dieren controleert in de wei. Hij leunt zwaar op zijn wandelstok, want hij heeft een knie- en heupprothese, maar zijn hoofd en hart lijken nog prima in orde.

Ik vind de auto op de door Frans aangewezen plek en rijd naar huis. Dat is ondertussen een afstand van anderhalf uur rijden! Ik ga eens rustig met Frans bekijken wat we morgen doen. Per slot van rekening komen we zaterdag vanzelf langs al die plaatsjes op weg naar ons volgende huisje. Daarbij komt nog dat het hier normaal gesproken gemiddeld  24 graden is, maar dat we nu mogen genieten van une canicule, een hittegolf met temperaturen van dik boven de 30 graden! Toch iets om rekening mee te houden.