3. Maandag 23 mei 2022: Van Monistrol d’Allier naar Saugues (Haute Loire)

Maandag 23 mei 2021: van Monistrol d’Allier naar Saugues (Haute Loire)

Zwaarte: ++++   Schoonheid: ***  Afstand: 13  km.  Weer: 15-17 graden, wind en onweer

        Steile hellingen, Asterix en Obelix en Jorwerd

Vanuit Monistrol in het dal van de Allier begin ik de dag met een fIkse klim. Dat doe ik uiteraard niet voor de lol, maar voor de weergaloze uitzichten! Ik start bij de Eiffel-brug en bereik de overkant, die in het Margeride bergland ligt. Hier bestaat de bodem vooral uit graniet wat uiteraard niet zo vruchtbaar is. En aangezien het water er niet doorheen kan dringen, hoor je overal beekjes stromen en water klateren.

Omdat mijn spieren nog niet goed opgewarmd zijn en ik bovendien weet wat me te wachten staat (zie onderstaand kaartje!), doe ik het rustig aan.

Maar ik durf nu al te zeggen dat het waarschijnlijk de zwaarste klim van de gehele route zal blijken te zijn!! Een klim voor gevorderde gevorderden!

Een hoogteverschil van 500 m moet overwonnen worden in een paar kilometer en dat zullen we weten! Ik ben Monistrol nog maar net uit en daar begint de pret al: de weg loopt bijna recht tegen de rotswand op! 🤪  Het levert echter spectaculaire vergezichten op. 

Stap voor stap ga ik rustig naar boven. Het pad wordt smaller en smaller en ik loop nu over een richel, met rechts van me een diepe afgrond. Beneden stroomt de rivier Allier. Links is een steile wand die begroeid is met varens en bramen. Het stenige pad kronkelt door het kreupelhout langs de kloven van de Allier naar het Margeride plateau.

Een half uur later kom ik langs een kleine kapel uit 1312. Het is La Madeleine. Men heeft de romaans ogende gevel van een kerk tegen de natuurlijke inham van de bergwand geplaatst, waardoor de kapel lijkt op te gaan in de overhangende rotswand van basalt. Echt prachtig! Net als het uitzicht hier op Monistrol.

Nu al, en we zijn nog niet eens boven, zitten en hangen enkele GR65-wandelaars en Camino-pelgrims (zoek de verschillen…) op de trappen uit te puffen en bij te komen. Het is pittig, en dat blijft het voorlopig ook nog wel. Toch vond ik de afdaling naar Monistrol gistermiddag vele malen zwaarder! 

Aan de andere kant van het dal van de Allier zie ik de Donjon van Rochegude waar ik gisteren was voordat ik aan de afdaling naar Monistrol begon.

Om het wat vriendelijker te maken, heeft men een gedeelte uitgerust met een trap met leuning. (De leuning heb ik niet nodig gehad hoor!)

Na al dat geklauter zoek ik een goede plek voor een koffie- en picknickpauze, maar omdat bankjes zeldzaam zijn in deze streek, zit ik toch maar weer op een omgevallen boom aan de rand van het pad. Het stokbroodje met geitenkaas en honing (vanochtend bij de bakker in Monistrol gekocht) smaakt er niet minder om!

De omgeving is werkelijk schitterend en het is een genot om om me heen te kijken: overal prachtige uitzichten over de bergen. Het is de Gévaudan, vroeger een aparte provincie, nu behorend tot het departement Lozère. 

De Gévaudan is vrij dun bevolkt maar met sporen van prehistorische volken. Zo woonde hier de Gallische stam van de Gabalas, die met Vercingetorix de Romeinen van Julius Ceasar bevocht in 52 vóór Christus maar helaas verloor, waarna heel Gallië werd bezet. 

Vercingetorix (-rix duidt op zijn koninklijke afkomst!) is zes jaar gevangen gehouden in Rome, uitgehongerd en alsnog wreed terechtgesteld met de garrote (wurgpaal).

Vercingetorix is verheven tot Frankrijks oudste held. Het is overduidelijk dat deze oer Galliër model heeft gestaan voor de populaire verhalen met Asterix en Obelix!

In het gehucht Montaure komt er dan toch een eind aan deze enorme klim, waarna het pad zomaar verder golft door het nu meer op een plateau liggende berglandschap. Ik tref er een travail, waar vroeger de ossen en paarden beslagen werden.

De Chemin de Compostelle die in Le Puy-en-Velay begint, trekt elk jaar een flink aantal wandelaars. Sommige bewoners langs de route beseften al snel dat hier een verdienmodel in zit. Zo stap ik, dankzij een zelfgemaakt reclamebord, bij een heel aardige mevrouw haar tuin in, waar ze drankjes en bosbessentaartjes verkoopt. En vijf Fransen hebben daar Joyeux Anniversaire voor me gezongen!

Een lekkere traktatie en een win-win situatie. De wandelaars zorgen duidelijk voor enig leven in de uitdunnende boerengemeenschappen. Het laatste is het fenomeen uit het boek van Geert Mak ‘Hoe God verdween uit Jorwerd’.

De lucht is zwaar bewolkt en dreigend, dus ik maak de pauze niet te lang. Als ik Josy verlaat, begint het hard te waaien, dan te druppelen, daarna te plenzen en er komt zelfs onweer bij! Dat betekent een heel andere organisatie: hoes over de rugzak, regenjas aan en klep onder de capuchon om de bril droog te houden. Ik vind het wel spannend en stiekem zelfs leuk!

Na een kwartier is het over en zie ik Saugues al liggen.

Hoewel het traject vandaag maar 13 km is, is het een aanzienlijke uitdaging. Gelukkig was het vandaag niet zo warm als gisteren! De laatste bergtop ligt op bijna 1100 m hoogte bij Rognac, waarna het dal van Saugues zich beneden uitstrekt met daarachter alweer de bergen voor morgen. Welja, make my day!😍😱

Net voor het bereiken van Saugues, vormen de glooiende groene heuvels en rode daken de perfecte achtergrond voor een reeks ongewone sculpturen uit hout. Camino-kunst? In het stadje zie ik later nog meer van deze ‘kunstwerken’. 

Hoewel Saugues nog geen 2000 inwoners heeft, is het de voormalige hoofdstad van het graafschap Gévaudan.

La Bête du Gévaudan (het beest van de Gévaudan)

Tussen 1764 en 1767 zwierf over het land tussen Saugues en Aumont-Aubrac een enorm roofdier, dat meer dan honderd slachtoffers maakte. En hoewel de koning zijn beste jagers stuurde om het dier te vinden en te doden, was het een plaatselijke boer die uiteindelijk het beest te pakken kreeg en een einde maakte aan het bloedbad.

Het is hier nu een stuk lieflijker: ik kijk uit over de kleurrijke weiden, overal staat de brem in volle bloei en op veel plekken staan de witte wilde narcissen. Soms is het voetpad bezaaid met harde keien, dan weer loop ik tussen de koeien door in malse weiden met boterbloemen en hier en daar zijn er bossen. En elk dorp heeft zijn eigen romaanse kerk, stuk voor stuk juweeltjes en het bekijken waard. 

De toren van Saugues is vaag te zien door de takken, en voor mij een teken om de eindspurt in te zetten.

Frans en ik hebben hier een afspraakje, want het is mijn verjaardag en dat gaan we gezellig vieren! We zetten de racefiets in de auto en rijden daarna samen naar huis. Dat huis ligt in een gehuchtje met slechts één boerderij. Rust, rust, rust! Helemaal compleet met vier slaapkamers een terras met barbecue en een grote tuin er omheen.

Voor boodschappen moeten we naar Saugues, 17 km hier vandaan.

PS Allemaal heel erg bedankt voor de leuke en enthousiaste reacties op dit blog, per mail en per whatsapp. Ik ga niet iedere keer reageren (ik heb al zoveel geschreven…), maar weet dat ik er erg blij mee ben en dat het me motiveert om door te gaan. Ook met lopen…