31. Maandag 20 juni 2022: van Maslacq naar Navarrenx (Pyrenées Atlantiques)

Maandag 20 juni 2022: van Maslacq naar Navarrenx (Pyrenées Atlantiques)

Zwaarte: ++++   Schoonheid: ***  Afstand: 23  km.   Weer: 18,5 - 26,5 graden

      Beginnen is makkelijk, maar iets afmaken is echt moe

Vandaag heb ik een pittige dag voor de boeg. Dit traject staat bekend om de zwaarte van de route en de eenzaamheid op het traject, maar gelukkig ook om de schoonheid ervan. Het is me echter al vaker (in het leven) opgevallen, dat wat ‘ze’ zeggen niet altijd overeenkomt met de werkelijkheid. Ik laat het dus maar rustig op me afkomen. Af en toe blijf ik staan om te kijken en te luisteren naar de ontwakende natuur. Vandaag vind ik het extra fijn om de dag alleen te beginnen, in stilte. Ik heb goed geslapen en voel me uitgerust; dit wordt vast weer een prachtige dag! De bewolking verdwijnt langzaam en de temperatuur is prima.

Langs een park met de opvallende ruïne van Guironolé loop ik parallel aan de rivier Gave de Pau met zijn staalblauw gekleurde water. Het is het laatste stukje vlak land want meteen hierna begint de eerste klim.

Het is nummer één van vier akelig gemene klimmetjes die ik vandaag te verstouwen krijg. Het zijn echte kuitenbijters en het gaat steeds maar weer hoger en hoger; er moet in vier porties een aardig hoogteverschil overbrugd worden. Aan de andere kant van de eerste helling is het weer heerlijk ontspannen lopen midden in die verlaten maar mooie natuur. Op de achtergrond zie ik de langzaam dichterbij komende besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Dichterbij vind je voornamelijk grote boerenbedrijven, afgewisseld door bospartijen. 

De leitjes zijn er ook weer!

De eerste helling gaat na een klein dalletje vloeiend over in de volgende helling. De natuur moet zijn loop hebben… Vanaf de tweede top gaat het ook weer pittig naar beneden langs boerenerven, kleine beekjes en beboste dalen. In elk dal loopt hier een beek en dit is het dal van de beek de Laà. Die beekjes en dalen zorgen voor een prachtig en vriendelijk landschap. Ja, de mensen die hier wonen, boffen maar met hun omgeving. Gelukkig is er tussen de tweede en derde helling een mooi excuus om het even rustig aan te doen: de immens grote Abdij van Sauvelade (afgeleid van het Latijnse silva lata = groot bos).

Abdij van Sauvelade    Het was in 1127 dat deze frisse groene plek in de Laà-vallei door de burggraaf van Béarn Gaston IV le Croisé (daar issie weer…) aan Benedictijnse monniken werd geschonken na zijn terugkeer van een oorlog tegen de Saracenen. In 1569, tijdens de godsdienstoorlogen, brandde het protestantse leger, dat de katholieke troepen van Catharina de Medici achtervolgde, de abdij af. Later werd de kerk gerestaureerd en deed nog tientallen jaren dienst als hervormde tempel.

Al tijdens de middeleeuwen konden de pelgrims op een slaapplaats rekenen in dit klooster. Delen van het klooster zijn nu omgebouwd tot logies voor pelgrims en er is ook een restaurant. Op het terras ervan puf ik even uit en geniet van mijn dubbele espresso.

De volgende helling, nummer drie, is de felste van de te beklimmen bergruggen vandaag. Het loopt in één ruk steil naar boven en dat merk ik ook flink aan mijn ademhaling. Omdat bijna de hele etappe vandaag over asfalt gaat (jammer, maar gelukkig in een erg mooie omgeving), bedenk ik al hijgend dat ik natuurlijk ook een lift kan proberen te krijgen of een taxi kan bellen… maar nee, dat ga ik niet doen!! Ik loop gewoon stoer verder.😓😬 Er is overigens de hele dag geen enkele auto voorbij gekomen; slechts één tractor en ook nog de verkeerde kant op!

De vierde en laatste helling is meteen de hoogste. De spieren protesteren heftig, maar ik ben inmiddels aardig getraind. Ik laat me niet kennen! Een cafeetje is in dit mooie maar verlaten boerenland nergens te bekennen, zodat er niets anders op zit dan door te lopen. De omgeving is met dit mooie wandelweer gelukkig een genot om te ervaren!!

Het stuk van Sauvelade tot Navarrenx is 14 km, maar met die felle hellingen leken het er veel en veel meer! Pfff…. Vanaf de laatste helling loopt de asfaltweg rustigjes naar beneden door een koel bos met halverwege een bron met heerlijk fris water. Dat een mens zo blij kan zijn met koel helder water!!

Méritein is al een behoorlijk dorp en heel even denk ik (hoop ik) dat dit Navarrenx is. Niet dus, ik moet nog 2,5 km verder lopen.

Nog iets meer over Navarrenx en de Béarn.    De voormalige Franse provincie Béarn ligt aan de voet van de Pyreneeën en heeft een zeer gevarieerd landschap. Tussen het hoogste en laagste punt zit bijna drieduizend meter hoogteverschil. Aan de westkant van de streek ligt de leuke vestingstad Navarrenx. Het is de eerste vestingstad in Frankrijk die met bastions werd uitgerust. Dit nieuwe type verdedigingswerken kwam er om beter weerstand te kunnen bieden tegen het zware geschut dat kort na de middeleeuwen in gebruik raakte. Gewone stadsmuren waren in die tijd niet meer voldoende om aanvallen af te weren. 

Het eerste dat ik zie van Navarrenx zijn de stadsmuren. Op de een of andere manier had ik verwacht dat de stad op een heuvel zou liggen, maar het is in feite een heel groot fort naast een rivier (de Gave d’Oloron) in een vallei. Het staat ook op de lijst van de mooiste dorpen van Frankrijk, met veel oude stenen gebouwen en een prachtige kerk, de Saint-Germain d’Auxerre, gebouwd in 1551. Ook de winkels zien er aantrekkelijk uit.  Er is zelfs her en der wat moderne kunst te vinden.

Navarrenx is een ommuurd en daardoor compact stadje, een bastide (alweer eentje!). De naam Navarrenx doet aan Navarra denken. En inderdaad betekent het ‘op de grens van Navarra’, een Spaanse streek die aan de andere kant van de rivier Gave d’Oloron begint en direct grenst aan Frankrijk. Omdat het haar oorspronkelijke karakter door de eeuwen heen heeft weten te behouden, voelt een wandeling door dit plaatsje als een reis terug in de tijd. Tot op de dag van vandaag zijn de indrukwekkende verdedigingswerken te bezichtigen, van de versterkte muren tot aan de mooie Porte Saint Antoine. 

Het heerlijk koele alcoholvrije biertje op een terrasje maakt de laatste kilometers helemaal de moeite waard. En ook fijn dat de auto hier staat.