32. Dinsdag 21 juni 2022: van Navarrenx naar Aroue (Pyrenées Atlantiques)

Dinsdag 21 juni 2022: van Navarrenx naar Aroue (Pyrenées Atlantiques)

Zwaarte: +   Schoonheid: ***  Afstand: 18,5 km.

      Zen, eten buiten de Franse deur en chauvinisme

Door de poort van Saint Antoine gaat het richting de brug over de Gave d’Oloron. De brug is van oudsher een belangrijke oversteekplaats voor de pelgrims. De rivier was ooit, vooral na regens en in het voorjaar met enorme hoeveelheden snelstromend smeltwater, moeilijk over te steken. Er moest zelfs vaak omgereisd worden. Totdat de burggraaf van Béarn, Gaston VI, in 1188 toestemming (en financiering) gaf voor een brug. Zo kwam de brug met de grote bogen hier.

Vandaag een relatief kort en niet zo’n zwaar traject. Over de heuvels gaan we het bos in, maar vergeleken met gisteren lijkt het wel een wandeling door het park! Echt heerlijk om nu zo ontspannen te kunnen lopen! Het is een weg over zand- en grindpaden door donkere bossen, langs heldere beken en door de velden. Het is allemaal heel erg lieflijk en rustgevend. Aan horeca kom ik niet veel tegen, dus maar goed dat ik in Navarrenx nog even op een terrasje mijn dubbele espresso bestelde.

Kilometers lang lopen over bosweggetjes waar alleen zo nu en dan een paar wandelaars te zien zijn, die allemaal in hun eigen bubbel en in hun eigen tempo lopen en toch op een bijzondere manier met elkaar zijn verbonden. Die sfeer zal ik gaan missen. Het heeft iets van zen zegt een medewandelaarster tegen me en ze heeft denk ik gelijk.

Waar ik een grotere weg moet oversteken, is zomaar een rustpunt bij een boerderij. Ik geniet uitgebreid van mijn koffiestop, want daar heb ik vandaag alle tijd voor. Er worden hier volop meerdere soorten Foie Gras in kleine blikjes verkocht en ondanks het gewicht stoppen de Franse wandelaars hun rugzakken er vol mee. Ze doen maar. Maar dan herinner ik me mijn intentie: met openheid en vriendelijkheid kijken naar alles wat ik tegenkom op mijn tocht…

Iemand (een Fransman) stelt de vraag of er in het buitenland wel goed en lekker gegeten wordt. De vraag wordt mij ook gesteld en als ik de man geruststel, zie ik toch een beleefde scepsis. Sommige (veel?) Fransen denken echt dat Frankrijk het enige land is waar het goed toeven is en de rest blij mag zijn dat ze er zo nu en dan op bezoek kunnen gaan om bij te tanken! Het is natuurlijk een feit dat hun cuisine over het algemeen echt geweldig is! En het levenslied, het chanson, wordt nergens zo mooi gezongen als in Frankrijk. Het is allemaal waar en toch …

Fransen staan bekend om hun chauvinisme en om de onmacht (en bij de ouderen de onwil) om welke andere taal dan ook te spreken buiten het eigen mooie Frans. Wat echter niet veel mensen weten is dat zij van oudsher op school leren dat Frankrijk het middelpunt van Europa is en dat hun cultuur en hun taal sinds mensenheugenis een grote bijdrage leveren aan de omgangsvormen wereldwijd. Niet zo gek dus dat zij daar hun trots aan ontlenen. En waarschijnlijk vanwege dat laatste mag ik die chauvinistische Fransen wel. Ze kunnen echt heel charmant en aardig zijn. Waarbij het wel helpt als je hun cultuur respecteert en hun taal (een beetje) spreekt! 

Nicolas Chauvin

Chauvinisme    De term “Chauvinisme” ontleent zijn naam aan Nicolas Chauvin, een waarschijnlijk fictieve Franse soldaat uit de Napoleontische tijd. Hij werd geboren rond 1780 in Rochefort en sloot zich op 18-jarige leeftijd aan bij het Eerste Leger van de Franse Republiek. Vervolgens maakte hij deel uit van La Grande Armée van Napoleon Bonaparte. Tijdens de Napoleontische Oorlogen raakte hij maar liefst 17 keer gewond, waarbij hij ernstig verminkt werd. Napoleon beloonde de trouwe Chauvin met het Erezwaard en een pensioen van 200 franc. Na de afzetting van Napoleon bleef Chauvin hem trouw en gepassioneerd aanhangen, tegen de populaire opinie in, hetgeen hem in het post-Napoleontische Frankrijk niet in dank werd afgenomen. Franse toneelschrijvers maakten hem belachelijk in hun komische voorstellingen. De term “chauvinisme” kwam te staan voor een overdreven vorm van patriottisme.

Over de laatste heuvels, langs de gehuchtjes Cherbeis en Charre loop ik naar het riviertje de Saison waarna het echte Baskenland begint. Na wat vreemde kronkels langs de doorgaande grote weg loop ik over de brug over de 54 km lange Saison. Vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw liep langs deze rivier een spoorlijn. Het dorp had een station en er kwamen wel tien treinen per dag. Maar de auto werd aantrekkelijker en eind jaren zestig werd de spoorlijn een provinciale weg. Zo gaat dat overal en dus ook hier.

Ik kom in Lichos, het eerste Baskische dorp op mijn route en maak even een kleine omweg om de kerk Saint-Grat te bekijken. De kerktoren verspringt heel opvallend en mooi. Daarna naar de beek Gassou dou Boué. Aan de andere kant van deze beek is een picknickplaats onder een aantal bomen. Er zitten al enkele mensen, waaronder een Canadees echtpaar en Fabio uit Brazilië. Met Fabio loop ik daarna tot aan zijn gîte in Aroue en hij vertelt me over zijn eerdere Caminos en de eerste vier dagen van deze Camino toen zijn dochter meeliep. Hij wordt er weer even ontroerd van. Ik vraag hem naar zijn ervaringen in de diverse gîtes en hij vertelt lachend over afgelopen nacht, die hij doorbracht in de gîte Le Cri de la Giraf (de schreeuw van de giraf). Een aparte naam, want een giraf maakt helemaal geen geluid. Het dier blijkt echter wel te snurken en daarmee past de naam weer goed bij de gîte waar op de slaapzaal altijd wel een paar snurkers te vinden zijn!

Na Lichos begint de laatste beklimming van vandaag. We klimmen bijna 2 km (van 114 naar 177 meter hoogte) tussen korenvelden door. Gelukkig is het niet zo warm en lukt het allemaal prima. Boven staan de Canadezen te proberen wijs te worden uit de vele aanwijzingen. We komen er niet goed uit en dus gaan zij rechts af en wij links af. Kijken wie er het eerste is!!

We hebben elkaar niet meer gezien, maar dat maakt ook niet uit. Het gaat niet om winnen, zolang je maar niet verliest. Gelukkig stond de auto nog op zijn plek bij de Mairie.