4. Dinsdag 24 mei 2022 : van Saugues naar Domaine du Sauvage (Haute Loire)

Dinsdag 24 mei 2022 : van Saugues naar Domaine du Sauvage (Haute Loire)

Zwaarte: ++   Schoonheid: ***  Afstand: 20 km   Weer: lekker wandelweer en weinig wind

        Leeftijd is niet belangrijk, tenzij je een kaas of een whisky bent

Ik dacht vandaag, toch weer een jaartje ouder, een lekker rustige wandeling te kunnen maken. Op papier leek het namelijk een ‘ommetje door het park’, zeker in vergelijking met de afgelopen drie dagen. Geen diep ingesleten dalen meer met bijbehorende steile rotswanden, maar een prettige tocht over heuvels, door bossen en langs velden. Niets anders dan pastorale taferelen. 

Klopte ook volledig, tot een laatste, pittige, lange klim naar Domaine du Sauvage zich aankondigde. ‘Het venijn zit in de staart’, zei iemand ooit.

De route volgt de hoofdstraat door Saugues. Parallel aan deze weg kun je een kijkje nemen bij de kerk Saint-Médard uit begin negentiende eeuw en de Tour des Anglais uit de dertiende eeuw. En dat ga ik even doen, ik ben er nu toch.

De toren is het enige dat is overgebleven van een oud kasteel nadat een brand in 1788 door het centrum van de stad raasde, waarbij alle huizen werden verwoest en meer dan honderd families werden verdreven. De kerk blijkt er vlak naast te staan!

Het is 8.30 uur als ik het centrum van Saugues verlaat en de brug over de Seuge oversteek. Saugues en Seuge zijn waarschijnlijk een vervorming van het Occitaanse woord sauze (in het Frans: le saule): de wilg. Ik zie er echter niet één. Er zijn vandaag veel wandelaars, wel 40! Waar komen die opeens vandaan? 

Buiten het stadje gaat de weg omhoog en kijk ik uit over het fraaie landschap waar ook alles geel van de brem is.

Het gaat een stukje door het bos, op en neer en op en neer alvorens ik aankom in La Clauze, een klein dorpje met een eigenaardige, grote, achthoekige toren op een blok graniet. Het is een overblijfsel van de vestingwerken van een kasteel uit de twaalfde eeuw.

Ze bouwen hier overigens nog steeds in harmonie met die keiharde ondergrond; je hebt al gauw een halve muur als je bij zo’n blok graniet gaat bouwen. Het is een heel ander aanzien al die grijze huizen van graniet. In het gebied hiervoor waren de huizen van basalt gebouwd en was alles wat warmer. Ik vond dat mooier.

Tien kilometer na het verlaten van Saugues loop ik tussen weilanden met af en toe kleine afgelegen gehuchtjes en een daarvan is Le Falzet. Bij La Ferme Delcros, staan picknicktafels op het terrein en wandelaars zijn welkom om wat uit te rusten en naar keuze te genieten van een flink aanbod van zelfgemaakte snacks en lokale producten. Menigeen maakt er gebruik van, maar ik vind het er te druk en loop dus door.

Een​ kilometer verder ligt het al even kleine dorpje Villeret-d’Apchier. Daar zit Auberge des 2 Pélerins, die ook picknicktafels op het terrein heeft staan. Daar houd ik mijn pauze. Er zitten zes Franse vrouwen en die hebben zelfs een campingbrandertje bij zich om warm te kunnen eten. En allemaal dik aangekleed, want naar Franse begrippen is het koud. Jas aan, muts op, shawl om en lange broek aan. Daar zit ik dan tussen in mijn shirtje…. 

Het dorp, gebouwd van het grijze Margeride-graniet, staat wel bekend om de originaliteit van de beeldhouwwerken (bas-reliëfs) dat de bouwers op enkele gevels hebben aangebracht: leeuwen, krokodillen, vogels, enz. Hoe dan ook, het mooiste van veel oude gebouwen is toch de buitenkant, die ik bewonder als ik er langs loop.

Overal om me heen bloeien heerlijk geurende bremstruiken, wilde viooltjes, en koekruid. En ook een plant met prachtig witte bloemen, de grote muur. De geur van muurbloemen is rijk, zoet en bedwelmend als een parfum. Van alle geuren hier bij elkaar zou je een nieuw parfum kunnen maken: Chemin no.5.

Ik ben in Chazeaux, waar ik een washuis ontdek, een broodoven, weer een travaill en nog het een en ander wat bijdraagt aan de charme van deze dorpjes in de Gévaudan. Net als gisteren wordt mijn aandacht getrokken door een bord met de oproep hier te pauzeren en een stuk rabarbertaart te komen proeven. Ik offer me maar weer op! 😇 Een lekkere pauze voordat ik verder ga naar het Domaine du Sauvage. Ik ontmoet op dit terras een broer en zus die een week samen wandelen om elkaar weer eens in alle rust bij te praten over hun leven. Zij woont in Parijs en hij in Nice. Sympathiek idee vind ik dat. En gewoon op straat zitten groepjes jongelui te eten of te kaarten. Vive la liberté!

Na een venijnige klim zie ik het Domain liggen. De imposante oude hoeve, op een bijna magische plek, is in de dertiende eeuw gebouwd door de Tempeliers maar wordt nu gepacht door boeren uit de omgeving. Bijna alles wat hier gegeten en gedronken wordt, is door de boeren zelf verbouwd. Het ligt totaal verlaten en wordt alleen door pelgrims bezocht. Je vindt er een gîte, een winkeltje en een restaurant. Ze schenken er helaas geen alcoholvrij bier, maar een koude Orangina lest ook mijn dorst. 

De sfeer is hier prima. Iedereen is vriendelijk en aardig voor elkaar. En zeker voor de jonge vrouw die met een bebloede knie komt aanstrompelen. Die is lelijk gevallen op dit laatste stuk.

Er komen steeds meer pelgrims aan, waarvan de meeste hier blijven eten en overnachten. Het zal beslist een gezellige boel worden vanavond!

Ik voel me heerlijk en heerlijk vrij. Het leven van deze GR65-wandelaarster bestaat alleen maar uit lopen, eten, drinken en de auto aan het eind van de dag zien te vinden om naar het huisje te rijden. Er is geen druk en geen drukte. Alleen het pad en ik. Zo kan ik het nog wel een tijdje volhouden. En ik bedenk me dat niet de bestemming, maar de weg het doel is (voor het gemak vergeet ik dan maar even dat er zonder bestemming geen weg is…).

Grappig: ik kwam net langs Chanaleilles waar het huisje staat dat we voor deze week gehuurd hebben. Toch liep ik nog 7,5 km verder naar Domaine du Sauvage, omdat anders mijn etappe van morgen te lang is. De weg is het doel nietwaar?!