5. Woensdag 25 mei 2022: van Domaine du Sauvage naar Aumont Aubrac (Lozère)

Woensdag 25 mei 2022: van Domaine du Sauvage naar Aumont Aubrac (Lozère)

Zwaarte: +++   Schoonheid: ****  Afstand: 29 km.

         Doen wat je leuk vindt is vrijheid, leuk vinden wat je doet is geluk!

Omdat ik een lange dag voor de boeg heb, probeer ik vandaag iets uit wat ik hoorde van een ervaren lange-afstand wandelaar: elk eerste uur 10 minuten rusten en elk tweede uur 20 minuten. Eens kijken wat dat brengt.

Vanochtend toont de lucht 50 tinten grijs. Ik kijk uit over dampende heuvels waar een laag mist overheen hangt. En het is fris, 5 graden. Frans vindt het (terecht!) te koud om te gaan fietsen en gaat nog even terug naar huis. Maar ik moet echt aan de wandel.

Een uur na het verlaten van Le Sauvage gaat de zon schijnen, worden de vitrages opgetrokken en zie ik alle gele bergen weer. Ik kom langs la Chapelle Saint-Roch, waar een vrijwilliger net de deur heeft geopend. Ik mag naar binnen en ben onder de indruk: klein maar fijn en een mooi beeld van Saint Roch. Buiten staat een kleine, beetje ullige fontein, gewijd aan Saint-Roch, de patroonheilige van de pelgrims. Er wordt gezegd dat het water uit deze bron geneeskrachtig is. Maar omdat ik er niet zeker van ben dat het veilig is om te drinken, spetter ik enkele druppels over mijn schoenen voor wat wandelgeluk. Daarna heb ik de pas er opvallend goed in!

Ik lijk wel door prentbriefkaarten te lopen, zo mooi! Je ziet hier de befaamde goudblonde en vriendelijk ogende Aubrac-runderen, die niet alleen vanwege hun vlees maar ook om hun melk gewaardeerd worden. Wat ze niet aan hun kalfjes geven, doneren ze voor de Laguiole-kaas. Merci les filles!

Laguiole (uit te spreken als Lai-ole) is een Franse kaas, die zijn naam dankt aan het gelijknamige plaatsje op het plateau van Aubrac, een hoogvlakte tussen de 800 en 1500 meter in de Aveyron.

De Laguiole heeft sinds 1961 het AOC-keurmerk; de melk voor de kaas moet komen uit het vast omschreven gebied in de grensstreek van de Aveyron, de Cantal en de Lozère. De koeien die de melk leveren, mogen alleen van de rassen Simmental of Aubrac zijn, ze moeten ten minste 120 dagen per jaar buiten zijn en gevoed worden met uitsluitend de vegetatie van de Aubrac. De specifieke vegetatie van de Aubrac is namelijk rijk gevarieerd en dit zorgt ervoor dat de melk, en dus ook de kaas, van opmerkelijk niveau is. Gebruik van kuilvoer of zelfs ingekuilde mais is dan ook streng verboden. Het recept voor de Laguiole is in de 19e eeuw door monniken in die streek ontwikkeld.

De route naar Saint-Alban-sur-Limagnole biedt voor elk wat wils: vriendelijke heuvels zonder zware beklimmingen, brede groene velden en schaduwrijke paden door het bos. En de mensen uit de omgeving zorgen ervoor dat je regelmatig een glimlach op je gezicht krijgt. Zoals een gastvrij zitje bij iemand naast het huis, een zelfgemaakte richtingaanwijzer en een kraampje met Jakobsschelpen. (Tik de foto’s aan voor meer duidelijkheid.)

Ik kom door Le Rouget, een gehucht genoemd naar de groeve die de roze zandsteen produceert die arkose wordt genoemd. Deze roze bouwsteen contrasteert fraai met het donkergrijs van het graniet, waarmee hier standaard gebouwd wordt.

Na 13 km ben ik in Saint-Alban-sur-Limagnole, een klein stadje in een dal, maar toch nog op 950 m hoogte. Er staat een enorm huis, meer een kasteel, waar omheen eeuwenoude bomen staan. Het behoort tot het enorme ziekenhuiscomplex dat hier nu is. Ooit was het een psychiatrische inrichting; het bijzondere gebouw zal samen met de schitterende omgeving, beslist hebben bijgedragen aan de genezing.

Na de pauze steek ik de rivier la Limagnole over. Na het prachtige en rustgevende landschap rond Saint-Alban-sur-Limagnole is het over en sluiten met het makkelijke gebanjer en wordt er weer serieus werk verwacht. Klimmen langs boerderijen en kleine gehuchten over steile paden vol boomwortels en keien. 

En over stille landweggetjes met vergezichten over het Limagnole-dal. Er is hier een ongekende rust, ruimte en sereniteit.

Op de top van de heuvel (1030 m) bereikt de route het gehucht Chabannes-Planes. Het pad buigt dan af en loopt over afgesleten granietrotsen steil naar beneden. Daar ligt het dorpje Les Estrets op 940 m. Er is alleen niets te koop of te beleven in Les Estrets, dus steek ik de rivier de Truyere over via een oude brug (waar vroeger tol moest worden betaald aan de heren van Peyre om de rivier over te mogen steken) en wandel verder.

De GR 65 klimt langzaam in de richting van Aumont-Aubrac en golft enkele kilometers tussen platteland en kreupelhout over een breed pad dat ooit een Romeinse weg was, de Via Agrippa.

Er staan nog een paar huizen te huur en/of te koop. Bij het huis dat te huur staat, krijg je gratis zeker twintig wrakken en een aantal verroeste landbouwwerktuigen. Het andere huis staat al een tijdje ‘onaf’ te zijn, want de auto rechts van het huis is helemaal begroeid.

Vijf kilometer voor Aumont-Aubrac kom ik in het gehucht Bigose, waar de vijf Franse dames van gisteren hun onderkomen vandaag hebben. Het is een fraai en vriendelijk stel en alle vijf heel anders! De gîte hier serveert de hele dag allerlei (koude) dranken en ze nodigen me uit om even wat te drinken. Het blijkt een gezellige plek om te ontspannen en met anderen ervaringen uit te wisselen. Bernard, een pelgrim, haalt een uitspraak van de filosoof Kierkegaard aan: “Ce n'est pas le chemin qui est difficile, c'est le difficile qui est le chemin.” (“Het is niet het pad dat moeilijk is, het is het moeilijke dat het pad is.”). We filosoferen er met het groepje ‘diepgaand’ over en zijn het er mee eens. 😆

Het is nu nog een flinke 1,5 uur doorstappen door een golvende bosrijke omgeving met naar alle kanten prachtige uitzichten. Aumont-Aubrac blijkt een vriendelijk klein stadje te zijn, dat prachtig in het landschap ligt!

Mijn af-en-aan-meelopers en ik hebben inmiddels de loop van een oude Aubrac-koe en dus zoeken we onze rust. Ik ben bijna 9 uur onderweg geweest.

Ik heb weer ontzettend genoten van al het moois dat ik onderweg gezien, gehoord en beleefd heb, maar ik vind het nu wel welletjes voor vandaag. Gelukkig heeft  Frans de auto handig voor me klaargezet.