Dag 5 op de GR70, dinsdag 30 mei 2023 Pradelles -> Cheylard l’Evêque 22,5 km

Weer: mist, zon, regen en onweer. Temperatuur: heerlijk Kilometers: 22,5

We beginnen de dag tijdens het ontbijt met het zelfde groepje waarmee we gisteravond de dag eindigden. Het is alleen wel wat rustiger nu. Er zijn meerdere jams, waaronder ook linzenjam. Blijkbaar kun je overal jam van maken als je er maar suiker bij doet.

En op elke tafel liggen een paar stokbroden: breek maar af wat je nodig hebt. Prima!

We wandelen om 8.15 weer op de Route Stevenson. In het dorp zien we veel zwaluwnestjes onder de overstekende en hier en daar rottende dakgoten. In Nederland is het voor die beestjes tegenwoordig een stuk lastiger een goed plekje voor hun liefdesnestje te vinden!

En we komen langs het geboortehuis van Jeanne la Verdette, die met een rotsblok de aanvoerder van de binnenvallende Hugenoten uitschakelde, waarna de troepen vluchtten en Pradelles gered was.

De dag begint in de mist. Over het schitterende dal ligt een dikke donsdeken; het lijkt net een groot meer.

Het lopen door die mist is best leuk, alleen heeft Karin last van haar scheenbenen. Gelukkig komen mijn compressiekousen toch nog mooi van pas! 

De zon lost de mist op en we gaan over de rivier de Allier en daarmee gaan we van de Velay naar de Lozère. Weer een heel ander gebied, bosrijker vooral.

Onderweg komen we een boodschap tegen. Die moet wel van Jean Pierre zijn!

We komen bij het stadje Langogne (906m), een levendig stadje, met een duidelijk sociaal-economisch belang in de regio. Op een terrasje drinken we koffie met Jean Pierre die inderdaad de vriendelijke boodschap had getekend in het zand.

We gaan er via de Vieux Pont weer uit en lopen heuvelaf waarbij het landschap van de Lozère ons tegemoet straalt. Even later wandelen we op een plateau, met brede uitzichten over de wijde omgeving: glooiende weiden vol bloeiende bloemen en in de verte donkere bossen. In die bossen nemen we een uitgebreide lunchpauze op een omgevallen boom. 

Deze etappe is erg mooi en kent flink wat afwisseling. Smalle paden door het bos, rustige asfaltweggetjes, kiezelpaden, steenpuin en boomwortels - het bekende verhaal hier in de Franse bergen. En uiteraard het dagelijkse klimmen en dalen. Ik blijf het een inefficiënte manier van wandelen vinden, maar gelukkig ook een heel mooie!😜

Vlak daarna komen we een Zwitsers echtpaar tegen met een ezel en een hond. We praten wat en we blijken op een andere GR (de 700) terecht te zijn gekomen… Hoe kan dat nou met twee alerte lopertjes en waarom wandelen zij met hun ezel niet op de Stevensonroute?

Maar ook de GR700 gaat door het bos en langs glooiende weiden en heuvels en we komen weer op de GR70. We lopen alvast een deel van de route van morgen, maar in omgekeerde richting.

Wij hebben trouwens meer geluk dan Stevenson, want voor vanavond hebben we gereserveerd in Refuge Du Moure in Cheylard l’Evêque, het enige adres in het piepkleine dorp en we kregen (in februari al!) de laatste kamer!   

Leuk en opvallend is dat sommige plekken met nog geen 70 inwoners toch een eigen gemeentehuis hebben. Het moet vreemd voelen om burgemeester te zijn terwijl je ook een van de weinige dorpelingen bent, al zal het wel een stuk eenvoudiger zijn om de boel te regelen.

Stevenson kwam in dit gebied flink in de problemen. Zijn kompas sloeg door een sterk magnetisch veld op tilt en hij raakte gedesoriënteerd. Hij had meer dan twee uur nodig om de twee kilometer naar Fouzilhac (1218m) te overbruggen. Stevenson is na zonsondergang nog op pad, hopeloos verdwaald. De wantrouwige lokale bevolking was bovendien niet erg geneigd om hem te helpen of onderdak te verlenen. Ten einde raad besloot hij om de nacht in de openlucht door te brengen. 

Hij schrijft hierover:   “Ik opende een blikje Bolognese worst en brak een chocoladecakeje aan en dat was alles wat ik te eten had. Het klinkt misschien onsmakelijk, maar ik at ze samen op, hapje na hapje, bij wijze van brood en vlees. Het enige wat ik had om deze walgelijke combinatie weg te spoelen was pure cognac: op zichzelf al een walgelijk drankje. Maar ik was niet helemaal mezelf en hongerig; ik at goed en rookte een van mijn lekkerste sigaren ooit.” 

Tegenwoordig is het een stuk eenvoudiger om de route te wandelen, gewoon de wit-rode GR-strepen volgen. Jaja, behalve als er twee routes zijn met dezelfde wit/rode streepjes!…

Ik ben nèt op tijd klaar, want we gaan om 19 uur aan tafel en beginnen met een aperitief. Dat wordt weer gezellig!