Dag 6 op de GR70, woensdag 31 mei 2023 Cheylard l’Evêque -> La Bastide de Puylaurent 19 km

Weer: heerlijk, maar in de middag regen en onweer Temperatuur: Prima

Kilometers: 19

“Waarom zou iemand Cheylard of Luc willen bezoeken?” schreef Stevenson. “Wat mij betreft, ik reis niet om ergens heen te gaan, maar om te gaan. Ik reis omwille van de reis.” 

Nou, wij hebben het in Cheylard in elk geval prima naar ons zin gehad. We kwamen weliswaar niet verder dan onze Refuge Du Moure, maar meer hadden we ook niet nodig. Heerlijk gegeten (5 gangen van 3 sterren kwaliteit) met een leuk internationaal gezelschap; twee uit Frankrijk, twee uit Amerika, eentje uit Duitsland en wij dus.
Toch voornamelijk met Michael en Laurie uit Monterey, Florida gepraat, die blij waren dat ze eindelijk met iemand anders dan met elkaar Engels konden spreken. 

Even boven het dorpje is de kapel van Notre-Dame de Toutes les Grâces te bewonderen, dat gaan we dus nog even doen voordat het donker is. En weer zien we een madonna op een kapel staan. We lopen ook langs een kruisgang in mini formaat, maar toch!

Het ontbijt is net zo heerlijk als het diner van gisteravond. Met taart, cake en zelfgebakken brood. Het ezeltje op onze borden was niet alleen reuze leuk, maar smaakte ook heerlijk! 

Vanuit Le Cheylard l’Evêque is het eerst weer klimmen, maar de beloning zit in een prachtig uitzicht over een zo te zien vruchtbaar dal.
In een klein en nog bedauwd dalletje zien we een tentje. Misschien van de karretjes?

De route gaat verder naar het zuiden en het wordt steeds bosrijker. Het weer is prachtig en de stilte in het bos wordt enkel verstoord door het knarsende geluid van onze voetstappen. Langs de route bloeien prachtige bloemen. En we zien het begin van de gele gentiaan

. De gele gentiaan is een zeer opvallende verschijning, die wel 1,50 meter hoog kan worden met in juli forse hardgele bloemen. Het is een bittere plant, en dat is handig want zo zijn er maar weinig beestjes die hun tanden in deze plant willen zetten. Hier in Frankrijk wordt van de bittere stof een lekker aperitief  (Picon) gemaakt. Bijzonder is ook de te bereiken leeftijd: ten eerste doet de plant er zo’n 7-10 jaar over om in bloei te komen, en verder wordt deze plant (als hij met rust wordt gelaten) wel zo’n 40-60 jaar oud!

Over smalle wandelpaadjes doorkruisen we een ruig bos (la Forêt du Mercour) en zien een bord dat aangeeft dat het daar verboden is voor auto’s.

Hoe komen die daar dan!?
We volgen het pad en hier loopt de GR700 weer samen met de GR70. Opletten dus!

De volgende drie kilometers zijn weer een sprekend voorbeeld van het inefficiënte wandelen in de bergen. 🤣 De paden omhoog en omlaag lijken eindeloos te duren, maar opeens staan we voor de ruïnes van het kasteel van Luc (ca 1050m).

Bovenop de gerestaureerde toren zien we alweer een madonna. Volgens Stevenson is deze uit Lourdes.

Hier vandaan heb je een weids uitzicht over het dal van de Allier. Toen Stevenson het beeld in 1878 zag, moest het nog worden ingehuldigd en de donjon was net omgedoopt tot kapel. We bewonderen de ruïnes alvorens af te dalen naar het dorp. 

Om 11.45 uur komen we in Luc aan. We drinken wat op een zonnig terrasje en verbazen ons daarna over de snelheid waarmee de regen, het onweer en de donder ons overvallen. Om 12.30 lopen we in de plensregen.

Na een klein half uurtje schuilen bij een garage is de ergste hoosbui voorbij en gaan we moedig weer op pad. 

Even voorbij Luc steken we bij Laveyrune (983m) de Allier over over en komen we van het departement Lozère in dat van de Auvergne. De weg is nu even minder aangenaam: 4 km over een asfaltweg in de plensregen, lichtjes klimmend. Nu weten we het zeker: we laten Notre-Dame-des-Neiges voor wat het is en nemen de doorsteek naar La Bastide (1015m). Zo kan het wel weer met die nattigheid. De laatste 6 km liften we mee met een vriendelijke Fransman met een shaggie in zijn linker mondhoek. De auto ruikt er helemaal naar en de verwarming staat op 24! Maar hij zet ons keurig af bij Hotel Les Genets in La Bastide. Het hotel is nog dicht, dus drinken we in de Salon du Thé een Café au lait. Ook daar staat de cv te loeien… Hoeven ze in Frankrijk niet te bezuinigen?

Het hotel gaat open en eigenaresse Sylvie maakt eerst haar telefoongesprek af alvorens ons de kamersleutel te geven. De kamer met eigen badkamertje ziet er gelukkig stukken beter uit dan de façade van het hotel en de receptie.

Diner om 19.30 uur. We zijn benieuwd.