11. Dinsdag 31 mei 2022: van La Souquarie naar Decazeville

Dinsdag 31 mei 2022: van La Souquarie naar Decazeville

Zwaarte: ++   Schoonheid: ***  Afstand: 27 km.

        Een heremiet, het laatste oordeel en wie kom ik tegen

Vandaag knabbel ik wat aan de kilometers, maar loop er toch nog aardig wat (27)!  De GR65 blijkt namelijk op 500 m van ons huis te lopen en dat is 12 km nà Golinhac. Dat stuk (tussen Colinhac en ons huis) heb ik gisteren drie keer met de auto gereden en dat ken ik nu dus wel. Bovendien hoeft Frans nu niet vroeg op om me weg te brengen. 

Ik start vandaag om 7.25 uur bij de voordeur en wandel naar Conques. De route is prachtig en loopt over het hoogland. Ook deze streek is nogal verlaten, met slechts enkele schaarse gehuchten en kleine dorpen. Voor de wandelaars wordt goed gezorgd. Je vindt onderweg regelmatig (chemische) toiletten en watertappunten. Vandaag wel een heel erg mooie!

In deze omgeving werd tot 1960 uranium gedolven, maar vanwege de daarmee gepaard gaande vervuiling, zijn de inwoners er niet echt rouwig om dat daar een einde aan kwam. Echter, de leegloop van het platteland kreeg weer een extra zetje en er leven nu bijvoorbeeld in Espeyrac nog geen 250 mensen, terwijl dat vroeger meer dan het dubbele was. En het is juist zo’n klein en aardig plaatsje met opmerkelijke restanten van een vroegere burcht van de Heren met dezelfde achternaam. Helaas is er geen enkel terrasje; dat regelen die Heren dan weer niet…

Ook in Sénergues, een mooi oud stadje met kerkje, burcht en een hoofdstraatje, is het aantal inwoners flink teruggelopen. Van de eertijds 1500 inwoners zijn er nog maar 260 over. 

De route is prachtig met zicht naar alle kanten. En achter me zijn in de verte nog steeds de bergen van de Aubrac te zien. Het zijdal van de Dourdou, waaraan Conques ligt, komt nu dichterbij. De hellingen ernaast zijn dicht bebost met op de kale stukken (nog niet bloeiende) heide.

Het is nog vroeg in de ochtend als ik een venijnige afdaling krijg. Een lang, steil en rotsig pad, uitkomend in Conques dat in een diep dal ligt. Het is alsof je in zo’n gedraaide schelp (concha betekent schelp in het latijn) afdaalt en terechtkomt in een wondere wereld met een totaal eigen energie. Langs de Via Podiensis/GR65 is het één van de meest opmerkelijke plaatsjes waar alle wandelaars vanaf de middeleeuwen (de pelgrimage startte in de elfde eeuw) langs moesten op hun weg naar Santiago om Sainte-Foy eer te bewijzen en haar hulp in te roepen. 

De abdijkerk van Sainte-Foy

• Eerst heb je een arme heremiet ….
• Dan twee minder arme heremieten …
• En voor je het weet heb je een rijk klooster..
• En dan komt er ook nog een verhaal van list en diefstal aan te pas!

Conques kun je niet loskoppelen van de religie. Het stadje is ontstaan in de negende eeuw uit de hermitage van Dadon. Na diens dood ontstond er een soort verzamelplaats van heremieten. En weer wat later werd er een klooster gesticht.

Het dorpje is helemaal gebouwd rondom de abdijkerk van Sainte-Foy. Foy was een 13-jarig meisje dat onder de Romeinen weigerde haar geloof af te zweren. Nadat een stortbui haar had gered van de roosterdood, werd ze in 303 na Chr. alsnog onthoofd. Haar resten werden naar de kerk in Agen gebracht, en na 500 jaar door twee monniken koelbloedig weggegrist en heimelijk onder hun pij naar Conques gebracht. Vanaf dat moment namen de wonderen toe, wat meteen bewees dat de roof verantwoord was! En Foy werd heilig verklaard.

De kerk had in zijn tijd (1060) het hoogste gewelf van Frankrijk, 22 m hoog en was vooral bedoeld om indruk te maken op de pelgrims die het gebeente van Sainte-Foy kwamen bezoeken. Dat lukte goed en er stroomde flink geld binnen. Dit stelde de abdij in staat om kunstenaars aan te trekken uit de hele wereld en aldus een artistieke faam te verwerven die zich tot ver buiten Frankrijk uitstrekte. 

Nog steeds zijn kunstenaars betrokken bij het stadje en de abdij. De internationaal bekende  kunstenaar Pierre Soulages bijvoorbeeld, voorzag de kerk tussen 1987 en 1994 van 104 nieuwe glas-in-loodramen. Soulages werkt vooral in zwart/wit/grijs en dat heeft hij ook met de ramen gedaan. Ik vind ze niet erg mooi, de vensters van de kerk lijken wel afgeplakt.

De Abdijkerk is een indrukwekkend Romaans gebouw. Onvoorstelbaar eigenlijk dat ze al in het jaar 1000 dit soort constructies konden maken. In die tijd ging alle werkkracht (geld!) op aan oorlog voeren en uitbreiden van macht wat o.a. resulteerde in dit soort gebouwen. Gevolg is dat wij er nu volop van kunnen genieten en dan moeten we maar niet te veel stil staan onder welke barre omstandigheden ze tot stand zijn gekomen.

Het timpaan (het beeldhouwwerk boven de ingang) toont Christus en het laatste oordeel. De tekst luidt:

O Peccatores, Transmutetis nisi mores, Judicium durum, Vobis scitote futurum

O Zondaars, Besef welk hard oordeel u te wachten staat, Als gij uw manier van leven, Niet grondig verandert

Conques is een prachtig plaatsje, maar heel erg toeristisch. Een bakker vind je er nog wel, net als een kleine kruidenier met beperkt aanbod, maar verder zijn het restaurants, cafeetjes, souvenirwinkeltjes en kunstambacht. En toch is het hier sfeervol! 

Ik loop eerst nog even om en door de abdij, en omdat ik elke dag dankbaar ben dat ik deze prachtige tocht kan lopen, steek ik een kaarsje op voor iedereen die dat ook zou willen maar dat, om welke reden dan ook, niet kan. Dan ga ik de abdij weer uit en op dat moment begint het te regenen. En flink ook! Het lijkt de stortbui van Sainte Foy wel! Een goed uur en twee dubbele espresso’s later druppelt het nog, maar ik moet toch verder!

Ik verlaat Conques via allerlei leuke oude straatjes en ga over de oude pelgrimsbrug uit 1410. Alles ziet er prachtig gerestaureerd en schilderachtig uit, en alles is bestraat met die kleine bobbelige steentjes! Allemaal prachtig dus, net als het weer, dat nu licht bewolkt is en dus heerlijk om bij te wandelen. Klaar om aan de beklimming naar de Chapelle Sainte-Foy te beginnen.

 De Pont des Roumieux over de Dourdou

Dat het een steile klim zou worden, was bekend, maar jeetje, ze hadden echt wel even mogen waarschuwen. Het pad gaat bloedsteil tegen de wanden van de gorge omhoog! Me verbazend over de merde klim worstel ik me omhoog. Het is nog extra lastig doordat de regen de stenen glad en de grond er omheen tot een vieze modderprut heeft gemaakt. Maar gelukkig is het (voorlopig althans) de laatste echte klim, van 200 naar 600 m hoogte. 

Halverwege staat de Chapelle de Sainte Foy, met een lieflijk klokje. Als je dat luidt krijg je soms een antwoord uit de abdij in het dal. Ik doe een schietgebedje dat de abt het hoort. Na twee pogingen al klinkt vanuit het dal het antwoord van de abt, een helder ‘kling kling klong’. Hij heeft het gehoord! Ontroerend, en het geeft nieuwe energie voor de tweede helft van deze helletocht recht de berg op. Het is inmiddels flink warm en op het rotspad ritselen salamandertjes weg als ik eraan kom.

Boven aangekomen kan ik vrijwel mijn hele Chemin terugzien; zelfs de vulkanische pieken rondom Le Puy in de verte zijn volgens mij zichtbaar. Dit gedeelte van de Via Podiensis met Conques is werkelijk prachtig en niet te missen! (Om een idee te krijgen van het sfeertje hier (zet ook je geluid aan!): https://youtu.be/fIQ7yWpjNnk)

De aan alle zijden open klimroute loopt door tot Noailhac. Hierna loop ik de kruisweg met 13 kruizen omhoog naar het kapelletje van Saint-Roch. De heilige die de roem van de andere heilige, Saint Jacques, had overgenomen (zelfs heilige roem is dus niet meer heilig). Het kapelletje ligt op het hoogste punt (595 m) met weer een geweldig uitzicht richting de dalen.

Ik loop nu een groot stuk over de kam van de berg met zo nu en dan een bossage, maar ik vind dit stuk een beetje eentonig. De asfaltweg heb ik inmiddels ingeruild voor paden door een golvend terrein. Het vreemde is dat ik de hele dag nog echt HELEMAAL niemand ben tegengekomen, alleen een paar natte pelgrims in Conques. Waar is iedereen? 

Dan volgt een lange afdaling naar Decazeville, dat in een bekken ligt. Al in de middeleeuwen werden hier door boeren in de winter kolen gedolven die o.a. naar Bordeaux verscheept werden. Na 1820 werden dat steeds grotere hoeveelheden. Dat gold ook voor het ijzererts dat in de buurt van het plaatselijke kasteel werd gevonden. In 1842 was hier de grootste staalproductie van Frankrijk. 

De laatste dagbouwmijn La Découverte ging in 2001 dicht, waardoor nu een geweldig gat van 3,7 km lang, 2,5 km breed en 250 m diep te zien is in het landschap. Het is nu een groot meer. Erg mooi, maar er bleef een verlaten stadje achter met weinig activiteit en waar jongeren wegtrekken. 

Net voor Decazeville nodigen mensen de wandelaars uit in hun tuin waar zitjes in zowel de zon als de schaduw zijn en prullenbakken staan en waar getoiletteerd kan worden. Achterin een overdekte plek waar je koffie en thee kunt krijgen. Sympathiek!

Decazeville lijkt me een vrij grote stad van regionaal, commercieel en economisch belang, maar verder vrij troosteloos. Gelukkig hoef ik er alleen maar langs en niet in.

Ik zoek een auto met een Nederlands nummerbord en ga naar huis. Ondanks de regen werd het toch nog een mooie dag; maar wel een lange.