10. Maandag 30 mei 2022: van Espalion naar Golinhac

Maandag 30 mei 2022: van Espalion naar Golinhac

Zwaarte: +++   Schoonheid: ***  Afstand: 27  km. Weer: overwegend zonnig, 23 graden

        De francofiel, een oud-president en Pépé

Vandaag begrijp ik weer eens goed waarom francofielen zo gek zijn op Frankrijk. Want wat is er veel natuurschoon en wat zijn er toch veel prachtige plaatsjes, die stuk voor stuk geschikt zijn als filmset voor historische kostuumdrama's.

En elke wandeldag langs de Chemin brengt fijne verrassingen: een oude kapel, een verlaten kasteel, een gedenkteken langs de weg met rozenkransen, een piepklein middeleeuws dorpje, een spectaculair landschap en lekker eten aan het eind van de dag.

Op de een of andere manier kies ik ook tijdens deze etappe voor een steile klim (ik kan natuurlijk ook langs de weg blijven lopen, maar allez hè). Het levert mooie kleine verscholen kerkjes en prachtige beelden van het dal van de Lot op. Hier is naast veeteelt ook iets van akkerbouw, waardoor het passerend verkeer voornamelijk uit tractoren bestaat.

Een bijzondere verrassing is het fraaie, maar merkwaardige dubbelkerkje van Saint-Pierre-de-Bessuéjouls, gebouwd uit rode zandsteen. Het ligt op een heuveltje midden in de natuur en als gewone toerist zou je het hier zeker niet gaan zoeken. Helaas is het gesloten, maar het moet van binnen de moeite waard zijn.

Naar het gelijknamige dorp klimt het al pittig, maar daarna gaat het werkelijk voetje voor voetje omhoog. Het pad voert naar de bergkam waarna ik op de hoogvlakte eerst over een asfaltweggetje loop tot het verlaten gehucht Griffoul. Dan volgen mooie smalle paden langs hoge hagen en door loofbossen - al slingerend naar beneden, naar het dal van de Lot. Als ik mijn pauze houd, komt er iemand voorbij die me aanbiedt een foto te maken. Reuze aardig! 

Langs deze lange weg naar het volgende gehuchtje staan pruimenbomen, maar ja, eind mei hangt er natuurlijk alleen nog maar een belofte aan!

Verrières

Het pad komt uit op de Route Nationale langs de Lot met een enorme verrassing: Estaing, één van de meest schilderachtige plaatsjes langs de route. Estaing is als een verstopte schat, die zich pas op het allerlaatste moment toont, maar dan sta ik ook in verwondering stil. Hier staat het indrukwekkende kasteel van de familie van Valéry Giscard (d’Estaing) - overigens door hemzelf aangekocht, dus nog niet echt lang in de familie.

d’Estaing   De laatste ‘echte’ d’Estaing was Admiraal Charles Henry d’Estaing die onder de quillotine lag in 1794 tijdens de Franse revolutie (na in het voordeel van Marie-Antoinette getuigd te hebben!).

Hoe kan het dat er tegenwoordig weer een familie d’Estaing is? De familie Giscard behoort met haar aristocratische pretenties al eeuwen tot de hogere lagen van de staat.  Laat nu Lucie Madeleine d’Estaing, zuster van de onfortuinlijke admiraal, twee erkende bastaarddochters van Lodewijk XV hebben gebaard! De Giscards stammen via de vrouwelijke lijn hier van af. In 1922 kreeg de vader van Valéry toestemming de naam d’Estaing toe te voegen (mede dankzij zijn broer die in de beoordelingscommissie zat.).

Valéry Giscard d’Estaing, de gewezen president van Frankrijk (1974 – 1981),

koopt met broer Olivier in 2005 het kasteel d’Estaing van een religieuze zusterorde. Naar men zegt ver beneden de prijs. Het scheelde dat Olivier hier burgemeester was geweest en men het kasteel nu ‘uit buitenlandse handen wist te houden’! 

Anders dan andere plaatsjes in het zuiden van Frankrijk, heeft Estaing de rumoerige perioden, zoals bijvoorbeeld tijdens de godsdienstoorlogen, relatief goed weten te doorstaan. Hierdoor heeft het plaatsje haar historische karakter prima weten te behouden, waardoor het tegenwoordig bekend staat als een van de allermooiste dorpen in het departement Aveyron! 

Na de koffie ga ik over een rustig asfaltweggetje langs de Lot richting een groepje huizen bij La Rouquette, waarvan je de welvaart van de streek kunt aflezen. Ik lees er een tekst over La Chapelle Del Dol. Het is een lief verhaal over een onmogelijke liefde die eindigde in moord. Beide geliefden liggen hier begraven. Het kapelletje staat aan de andere kant van de rivier, maar gelukkig was Frans er gisteren op de fiets langs gekomen en had een foto gemaakt!

Een flinke klim van wel een uur (3 km) volgt naar Montegut (536 m) en meteen daarna door naar de hoogvlakte op 660 m. Dit zijn wel niet de lange klimmen van de Aubrac maar hakken er toch ook flink in. Ik hoor regelmatig uit Franse kelen de verzuchting merde…

En ook al is mijn conditie inmiddels goed, ik moet een aantal keren echt even blijven staan om op adem te komen. Het vraagt enorm veel energie. Ook vanwege de warme middagzon. Maar gelukkig maken ook hier de vergezichten veel goed. Ik houd even pauze bij een afdakje waaronder een verlaten auto staat. Achter het afdakje is het huisje inmiddels een ruïne  geworden. 

Hierna loop ik afwisselend door bossen, langs velden en over stukken asfalt naar Golinhac. Op dit traject staat op bijna elk kruispunt wel een kruis, ook het oudste kruis uit het begin van de pelgrimages. Dit waren vroeger herkenningspunten en wegwijzers.

Ik ontmoet Pépé Catusse, nou ja, ik lees over hem en raak ontroerd. Wat een lief verhaal! Pépé zat hier jarenlang dag in, dag uit om de wandelaars te begroeten, aan te moedigen en een praatje te maken. Maar sinds 5 april 2008 zit hij tussen de miljoenen sterren en kijkt vandaar naar ons. 

En dan loop ik toch eerder dan gedacht Golinhac binnen. De drie Zwitsers, met wie ik twee keer een stukje opliep, zitten er op een terrasje en zwaaien naar me: “Bis morgen!” Afgesproken!

Ik vind de auto onder de hoede van de burgemeester (tegenover la Mairie) en ga naar huis.

  Golinhac