2. Zondag 22 mei 2022,: van Montbonnet naar Monistrol d’Allier (Haute Loire)

Zondag 22 mei 2022: van Montbonnet naar Monistrol d’Allier (Haute Loire)

Zwaarte: ++++   Schoonheid: ***  Afstand: 16 km  Weer: licht bewolkt en toch nog 32 graden

         Like a rolling stone, Gustave Eiffel en drs.P

Op zondagen is het Franse platteland uitgestorven. Er is een enkele bakkerij open en misschien een kruidenier of supermarktje, maar na het middaguur is ook dat fini. 

Op de GR65 is het niet anders en zie en hoor je dus ook niks. Bij de start zie ik in de verte een paar pelgrims, er fluit een enkele vogel en een konijn kijkt me even verbaasd aan maar kiest dan toch het hazenpad. 

Ik start met het restant van de klim van gistermiddag, nog zo’n 300 meter. Zei ik gisteren iets over steil en stenig…? Vergeet dat maar weer, want dat geldt hier pas! Pfff, er zijn gradaties…

Daarna komt er een pittige afdaling over grote keien en enorme boomstronken naar Saint-Privat-d’Allier op 850 meter. Fantastisch! En dan is die naar Monistrol nóg steiler en zwaarder. Grandioos!

Het hoogste punt van vandaag is op 1208 m langs het Lac de l’Oeuf. Dit kratermeer is echter volledig dichtgegroeid en alleen na natte winters staat er soms water in. Er zijn wel kikkers, padden en salamanders en er fladderen libellen.

Ongeveer een uur na het verlaten van Montbonnet dwaal ik door glooiende groene velden. Het is hier lekker ontspannen wandelen, voor de komende kilometer…

Kort daarna daalt het pad door het bos naar het gehucht Le Chier, waar het enige gepleisterde huis niet alleen opvalt, maar vooral uit de toon valt. Het stevige grindpad wordt nu een oneffen, rotsachtig pad. Als ik bedenk dat in vroeger dagen (1000 jaar geleden) pelgrims deze reis vaak op blote voeten maakten…!

Ik ben blij dat er geen regen is (geweest) die het in een gladde, modderige puinhoop zou hebben veranderd. Het laatste stuk naar Saint-Privat is namelijk een steile afdaling door het bos: erg mooi, maar sowieso belastend voor de knieën en goed uitkijken om niet uit te glijden! 

Als ik Saint-Privat-d'Allier nader, verlaat het pad het bos en volgt een stukje over de weg naar de stad. Het is een verademing om weer even op een egale ondergrond te lopen en alleen maar van het landschap te genieten in plaats van je te concentreren op waar je je voeten moet zetten!

Ik heb een prachtig uitzicht op Saint-Privat, een klein dorp dat op een rotsachtige uitloper ligt in een verder groen landschap. Aan het einde van deze vooruitspringende rots is een kasteel (Le Bourg) gebouwd dat over het hele dorp uitkijkt. Deze strategische plaats werd gebruikt om de weg van Gévaudan te controleren (lees tol te heffen). Nu is het dorp vooral afhankelijk van de vele pelgrims. Er zijn meerdere pelgrimsherbergen. 

Zodra ik Saint-Privat-d'Allier verlaat is er veel en pittig klimwerk te verrichten en dat levert prachtige uitzichten op. Dit landschap is indrukwekkend mooi, ik zal toch niet nu al het mooiste stuk van de route te pakken hebben?!? Er bloeit werkelijk van alles: naast veel brem, zijn er vergeet-mij-nietjes, ooievaarsbek, zeegroene muur, juoiteranjer en knolsteenbreek (bijna allemaal met Plantnet opgezocht, want de Fransen wisten het ook niet. Een Parisienne die voorbij kwam en met wie ik even opliep kende de brem niet eens..). 

De eerste kilometers naar Rochegude zigzagt het pad bijna parallel aan een weggetje. Een bord geeft aan dat wandelaars bij hevige regen de weg moeten volgen in plaats van het pad en ik begrijp verdraaid goed waarom! Bij mooi droog weer is het echter een heel plezierige wandeling en ik klim geleidelijk naar Rochegude, waar ik een uurtje later arriveer.

Rochegude ontleent zijn naam aan de rotspiek waarop het is gebouwd: de Rocha Aguda, die meer dan 350 meter boven de Allier uitsteekt.

Het ligt op 970 m hoogte op de rand van een groot ravijn dat het vulkanische Velay scheidt van het Margeride bergland. Het is een hooggelegen schilderachtig dorpje en toch is het uitgestorven, op de paar wandelaars na dan. En die genieten vanaf dit voorgebergte allemaal van het panorama met de enorme kloven van de 421 km lange Allier en het tegenoverliggende Margeride landschap. Superbe! Ik klim nog even naar de kapel voor het uitzicht en tref er nóg een klimgeit.

Vanaf Rochegude volgt een steile afdaling met ruwe stenen en rotsen en een hoogteverschil van bijna 400 meter. Het gaat dwars door een bos en tenslotte langs de rivier naar Monistrol-d’Allier (op 619 m). Dit deel is werkelijk zwaarder dan zwaar.

Onderweg hoor ik dat een enkele pelgrim gisteren (op de eerste dag dus) zijn of haar hand heeft overspeeld door de 7 kilometers (maar ruim twee en half uur ploeteren) naar Saint-Privat erbij te nemen. Ze zitten nu al met blaren, zere voeten en pijnlijke spieren en hebben daarbij vaak ook nog een veel te zware rugzak. Zo sprak ik gisteren een Frans-Canadese vrouw van 58 jaar die ongeveer mijn lengte en postuur had. Ze was op weg naar Privat en liep met een volle rugzak van 50 liter, die zonder haar proviand en water (maar wel met drie boeken…) al ruim 15 kilo woog. Wil ze de hele tocht zonder fysieke ellende afmaken, zal er toch minimaal 6 kilo uit moeten. En Frans kwam een fietser tegen met 45 kg bagage… hij had 10 boeken bij zich, maar hij ging die nu allemaal toch maar naar huis terugsturen, want hij was nog niet eens een dag bezig en werd al gek van het zware klimmen.

Vanuit het gehuchtje Pratclaux heb je een ongelooflijk fraai uitzicht op Monistrol-d’Allier beneden aan de rivier!

Ik probeer bij elke stap mijn voeten zorgvuldig te plaatsen. Stenen rollen weg en sommige delen van het pad zijn door het droge zand glad, maar doordat ik mijn wandelstokken gebruik alsof ik twee extra benen heb, kan ik mijn gewicht goed verdelen en mijn knieën ontlasten.

Aangekomen in het dal ben ik helemaal blij. Niet alleen heb ik zonder problemen het pad afgelopen, maar ik heb ervan genoten! 

Genesteld onderin de kloof ligt de stad Monistrol d'Allier. De stad wordt in tweeën gedeeld door de diep in het Centraal Massief ingesneden rivier Allier, een brede, snelstromende rivier. De afgelopen eeuw zijn ontelbare wandelaars overgestoken via een hoge ijzeren brug, ‘het groene bruggetje’, gebouwd in 1888 door Gustave Eiffel (inderdaad die van die toren in Parijs!).

Vijfhonderd jaar daarvoor staken pelgrims over met veerbootjes en daarna een opeenvolging van bruggen, die uiteindelijk allemaal werden weggespoeld door het soms woest kolkende water. En vóór de vijftiende eeuw? Toen zeiden ze met Drs. P.:

”Wij staan hier aan de oever van een machtige rivier. De andere oever is daarginds en deze hier is hier.”

Hoewel het vandaag een korte dag is in kilometers, is het een inspannende dag van klimmen en dalen in de kloven. Morgen komt er nóg meer, waardoor Monistrol-d'Allier de juiste plek is om vandaag te stoppen.

Een regionale specialiteit zijn hier de groene linzen (lentilles) van de Auvergne die zonder meststoffen worden gekweekt en heerlijk zijn. Dat wordt dus het avondeten vandaag! Maar eerst de auto zien te vinden.