1. Zaterdag 21 mei 2022: van Le Puy-en-Velay naar Montbonnet (Haute Loire)

Zaterdag 21 mei 2022: van Le Puy-en-Velay naar Montbonnet (Haute Loire)

Zwaarte: +++   Schoonheid: ***  Afstand: 18,5  km   Weer: stralend, zonnig, warm, 30+

         Een non, een priester en Harry Potter. Allons-y!

De eerste dag op de Via Podiensis begint voor alle pelgrims en wandelaars pas écht met een mis in de elfde-eeuwse kathedraal Notre-Dame du Puy. Ik denk dat wel 100 mensen net als wij vroeg opgestaan zijn om de mis om 7 uur bij te wonen. Als ik de rugzakken tel, schat ik dat er een kleine 40 pelgrims aanwezig zijn. 

Hoewel ik geen religie aanhang, geeft dit ritueel wel een bepaalde betekenis aan de tocht. Daarbij weten de frêle zang van een non, gevolgd door de zegen van een vriendelijke priester me te ontroeren. De nationaliteiten worden opgeroepen zich te melden en ik blijk Nederland met nog twee Nederlandse vrouwen te vertegenwoordigen. Die eenderde verantwoordelijkheid past nog precies in een zijvakje van mijn rugzak.

Na de mis verschijnt er voor de pelgrims ineens een magische uitgang à la Harry Potter uit de vloer en maakt elke wandelaar zijn Walk of Fame de kerk uit en de Chemin op. 

Elke zaterdag is er een sfeervolle markt in le Puy, op de Place du Plot en de Boulevard du Breuil, en daar lopen we eerst maar even overheen om weer helemaal in Franse sferen te komen. 

We drinken koffie op een terrasje en krijgen er heel aardig van de patron zijn eigen croissantjes bij! Of was het toch Jacobus (de redder in nood op de Camino’s)??!!

Maar daarna moet ik er toch echt aan geloven: de start van mijn bijna 800 km lange wandeltocht naar het zuidwesten van Frankrijk. Allons-y!

DE START

Een bord aan de muur aan de achterzijde van het ‘Hotel de Ville’, het stadhuis, geeft aan dat hier de Via Podiensis begint. Altijd handig!

Le Puy-en-Velay ligt, ondanks de ligging op 630 meter boven zeeniveau, in een vallei, dus de eerste kilometers zijn bergop. De informatie luidde: ‘het pad slingert geleidelijk omhoog’, maar volgens mij had er moeten staan: ‘klauter een berg op’! Nee, dit belooft niet veel goeds…

Maar langzaam lukt het me toch ook de laatste huizen achter me te laten en kom ik hoog boven de stad uit op het plateau van Velay. Hier vandaan heb ik een prachtig zicht op de oude èn de moderne stad.

Het grindpad loopt almaar verder omhoog, de velden in. De lucht is prachtig blauw en het is heerlijk lopen bij een temperatuurtje van begin 20 graden. Ik vind het alleen nog wel een beetje onwennig en spannend, terwijl ik de hele tijd loop te grijnzen!

Het is flink klimmen geblazen, eigenlijk de hele etappe vandaag, van 630 m naar 1006 m. Hoe dat voelt, weet je pas als je de ene stap na de andere zet en je jezelf met je rugzak ook nog meesjouwt. Steil en stenig, dat is het. Maar ook zonnig en door het voortdurende klimmen heb ik steeds een ander prachtig decor. Onderweg ruil ik vulkaangesteente in voor graniet, wat overigens niet echt uitmaakt voor het enorme aantal stenen op het pad…

Iets verder ligt Tallode dat niet meer is dan een grote boerderij met een mooie gîte. De weg slingert door met munt omzoomde bermen naar de gehuchten Liac en Lic, waar een variant gevolgd kan worden over Bains. Wat zal ik doen? Over Bains is het weliswaar iets langer, maar het loopt fraai door de velden i.p.v. over het asfalt. Het lijkt er alleen op dat ik de enige ben die deze keuze gemaakt heeft. Tijdens een pauze komen echter toch nog vijf Franse mannen voorbij, die ik kort daarna nog met MapsMe op de goede weg heb weten te houden; beetje als een Jacoba dus. 

(Hier moest een mooi filmpje met bospad en vogelgeluiden komen…. Niet gelukt dus!)

Ik kom via een smal maar wonderschoon bospad en over het beekje Ceyssac met stapstenen in Chantilhac en maak kennis met de verlatenheid van de streek. Het is de zuidelijkste punt van de Auvergne, een van de dunst bevolkte streken van Frankrijk. Het dorpje is zo goed als uitgestorven, er zijn alleen die paar voorbijkomende wandelaars. Het dorp heeft enkele zeer mooie huizen, gemaakt van graniet of onregelmatige, gekleurde basaltstenen, gevoegd met een brede laag lichte mortel. 

Hèhè, net voor Bains zie ik iets van de weg af een cafeetje waar ik eindelijk koffie kan drinken. Mijn dubbele espresso heb ik om goed half twaalf meer dan verdiend!

Pontificaal in het centrum van Bains staat een fraai kerkje uit de elfde eeuw, dat van mooi gekleurde lavastenen is gebouwd. En het staat bovendien op de plaats waar vroeger een ander geloof werd beleden. In een kerkmuur is een verwijzing gevonden naar een Romeinse tempel en die tempels werden veelal ook al gebouwd op plaatsen die nóg oudere culturen belangrijk vonden. 

De stilte die over het centrum van Bains hangt, is als een blijk van respect voor de eeuwenoude gebouwen waaruit de dorpskern is opgetrokken. Tegenover de kerk staat wat er overbleef van een middeleeuws kasteeltje. Het viel me al gelijk op, met die torentjes!

Een kilometer voor het dorp Montbonnet ligt de oude kapel van Saint-Roch (uit te spreken als Roc). Deze kleine kerk verwelkomt al sinds de tiende eeuw pelgrims; sindsdien is hij wel meerdere malen gerestaureerd. Het heeft de ‘kam’-klokkentoren, die typisch is voor het Velay plateau: een muur met een of meer openingen voor de klok(ken). Ik ga even op een muurtje zitten en geniet van de rust. Ik maak er kennis met Ellie uit Korea, die ik vanochtend al in de kathedraal zag. Ze loopt ook alleen, want haar man is ‘rather lazy than sportive’. Zij loopt nog 6 km verder door en ik hoop van harte dat ze het redt, want haar voeten doen nu al pijn. Ze vond het een drukke route, dus ik ben blij dat ik voor de variante heb gekozen, die mooier en veel rustiger was.

Elke Chapelle Saint-Roch was in deze streken vroeger gewijd aan Saint Jacques. De beide heiligen lijken ook wel een beetje op elkaar, vanwege de Jakobsschelp en de pelgrimsstaf, maar Roch is vooral te herkennen aan de hond met een stuk brood aan zijn voeten en de pestwond op zijn bovenbeen.

Saint-Roch was een arts die in 1295 te Montpellier werd geboren. Hij ging op pelgrimstocht naar Rome en genas onderweg vele zieken, ook van de pest. Volgens de legende trok hij zich op de terugweg terug in een bos omdat hij zelf de pest had opgelopen en een grote pestbuil op zijn dij had gekregen. Zijn hond was zijn enige gezelschap en elke dag bracht het dier hem een brood. Toen hij genezen was en terugkeerde naar Montpellier werd hij op bevel van zijn oom als spion gevangengenomen. Hij verbleef vijf jaar lang, tot aan zijn dood, in de gevangenis. Toen hij stierf verscheen er een engel in glanzend licht die verkondigde dat zij die Rochus aanriepen tegen de pest, genezen zouden worden. Dit verhaal ging als een lopend vuurtje door Montpellier en bereikte ook zijn oom. Die kreeg spijt als haren op zijn hoofd en liet het lichaam met veel eerbied wegnemen en er werden meerdere lijkdiensten opgedragen als schuldbekentenis.

Zoals veel kluizenaars uit die tijd, werd Roch na zijn dood als heilige vereerd. In Frankrijk was zijn populariteit zo groot dat hij een tijd lang de apostel Saint-Jacques voorbijstreefde.

De route loopt door de weilanden naar het hoogste punt in de verte, in de vorm van weer een vulkaankegel. Het totale Centraal Massief bevat 400 uitgedoofde vulkanen, meer dan waar ook ter wereld. De laatste was zo’n 6000 jaar geleden nog actief. Maar helemaal uitsluiten dat er vandaag weer een begint te spuwen, kun je natuurlijk niet. 🤪

Om niet gelijk alle hoogtemeters weer in te leveren en ook om aan het lopen op deze hoogte en bij deze warmte (32 graden) te wennen, stop ik na 18,5 km in Montbonnet. Het dorp bestaat uit slechts enkele stokoude boerderijen, gebouwd met die mooie gekleurde lavastenen waardoor het een authentieke uitstraling heeft.

Volgens plan heeft Frans hier onze auto geparkeerd en na een lekker koud alcoholvrij biertje met Ellie, rijd ik naar ons huisje. Morgen brengt Frans me dan weer hier terug en ga ik verder wandelen terwijl Frans de auto naar mijn volgende stopplaats brengt. In de tussentijd verkent hij dan het gebied op zijn racefiets, die hij steeds in de auto meeneemt. Zo willen we het iedere dag gaan doen. Moet lukken…