34. Donderdag 23 juni 2022: van Ostabat-Asme naar Saint Jean Pied de Port (Pyrenées Atlantiques)

Donderdag 23 juni 2022: van Ostabat-Asme naar Saint Jean Pied de Port (Pyrenées Atlantiques)

Zwaarte: ++   Schoonheid: ***  Afstand: 23 km.  Weer: 20-25 graden

        Partir, c’est mourir un peu

Het is een prachtige ochtend. Er hangt nevel over het dal en de zon probeert door te breken. In de nevel zie je de wit met rode Baskische huizen en kuddes grazende schapen. De zonsopkomst is weer meer dan geweldig. Bijna magisch! Mijn laatste dag op Le Chemin.

Ik verlaat de weg en loop een stukje over een bospad. Het landschap ziet er fantastisch uit. Het pad loopt door bossen en velden naar het dorp Larceveau. Ik ben inmiddels fan van de Baskische huizen: mooie, grote, witte huizen met balkons, luiken en diverse strakke houtversieringen. Alles goed onderhouden en geschilderd in de standaard ossenbloed-rode kleur. De tuinen liggen er bijna on-Frans kleurrijk en zeer verzorgd bij. Als je geen moeite hebt met af en toe een regen- en onweersbui, is het hier een mooi en vruchtbaar land waar het goed wonen is. Ongi etorri (welkom)!

Het kruis van Galzetaburu is een primitieve Jezus-afbeelding uit 1714 met opschrift in het Frans en het Baskisch. Dit kruis is ook weer zo’n wegwijzer op een vroeger kruispunt van Romeinse wegen.

Ik kom door de dorpen Gamarte en Montgelos. Er heerst hier rust. Het enige geluid komt van de vogels en van een haan die van slag is. Er vliegt een duif voorbij, ik zie adelaars hoog in de lucht, hagedisjes ritselen voor mijn voeten en er komt een hondje aangekwispeld. Het is stil, maar geen volkomen stilte, want een doorgaande weg (de D933) loopt op 100 m parallel aan het pad. Of wij aan de weg, dat kan natuurlijk ook. Zo kan ik alvast wennen aan het ‘normale’ leven…

Onderweg worden schapen verplaatst van de ene naar de andere wei. En er liggen nog een paar laatste hellingen op me te wachten. Ze gaan naar de Col d’Oyhanzarré, waar ik een werkelijk prachtig uitzicht heb op het omliggende gebergte. Ik word een beetje weemoedig. Dit leventje van altijd lekker buiten zijn en van alles ontdekken en beleven ga ik beslist missen, dat voel ik nu extra sterk. Ook de vanzelfsprekende, losse, maar toch leuke contacten met mijn medewandelaars zal ik missen. En sommigen van hen zullen nooit helemaal uit mijn gedachten verdwijnen, daarvoor waren zij en hun verhalen te bijzonder. Partir, c’est mourir un peu.

Ik laat de verhalen door mijn hoofd gaan en ik merk dat ik toch meer de GR65 dan de Camino heb gelopen; meer de wandeling dan de pelgrimstocht. En dus geldt ook voor mij: het gaat over mij en mijn pad. Want heeft deze tocht nu uiteindelijk iets bewezen en/of opgeleverd? Vast en zeker. Alleen weet ik niet precies wat. 

Saint-Jean-le-Vieux is maar een paar kilometer verder en daar pak ik mijn terrasje. Koffie!! Cathy (62 en uit Bretagne) komt er ook net aan en we drinken en praten wat. Zij wil haar tocht drie dagen verlengen met een uitstapje naar en over de Pyreneeën. Ze wil dit vrije gevoel nog niet opgeven - nog niet terug naar haar man - nog niet terug naar de zorgen - nog niet terug naar de dagelijkse sleur. Nog niet…

Het is een aardig dorpje, dat tot de dertiende eeuw de startplaats was voor de tocht door de Pyreneeën. Later pas ontwikkelde Saint-Jean-Pied-de-Port zich tot wat het nu is: een beroemde eind- en startplaats voor pelgrims en andere sportieve wandelaars.

De laatste kilometers lopen redelijk vlak en ik loop dit laatste stuk heel bewust. De volop schijnende zon doet een fijne duit in het zakje. De laatste bocht om en dan zie ik de Porte Saint-Jacques waar het hoger gelegen gedeelte van Saint-Jean-Pied-de-Port (= Heilige Jan aan de voet van de bergpas) begint.

Met wandelmaatje Cathy bij het einddoel: De poort van Saint Jacques

Saint-Jean-Pied-de-Port

Cathy en ik fotograferen elkaar en we worden samen gefotografeerd. Onder de poort door begint de Rue de la Citadelle waaraan het pelgrimsbureau ligt. Hier zitten Franse en soms ook Nederlandse vrijwilligers die de laatste stempel van deze route in je boekje zetten, informatie geven over de eventuele volgende route, credentials (stempelkaart/pelgrimspaspoort) verkopen en het belangrijkste: je vertellen welke route je over de Pyreneeën kunt nemen. De weersomstandigheden bepalen namelijk of de hoge route over de Pyreneeën, de Route Napoléon, wel veilig te lopen is. Zo niet, dan moet je verplicht de route langs de snelweg over de Ibañeta nemen. Voor Cathy telt meer het feit dat de bus vanaf de Pyreneeën terug naar SJPDP ‘s middags om 13 uur gaat, terwijl de weg erheen een goede 8 uur lopen is. Dat betekent dus een nacht overblijven, maar dat wilde ze juist in SJPDP doen! Keuzemomentje voor Cathy.

Verwelkomen: de deur wijd openzetten en op niemand wachtenHet heden zit in elke stap. En elke stap is een geschenk

Nu eerst een terras zoeken aan het pleintje waar een paar bekenden langskomen, erbij komen zitten en hun verdere plannen bekend maken. De meesten stoppen er voor dit jaar mee. Enkelen gaan door naar Santiago en weer anderen ‘nemen nog even de Pyreneeën mee’. Ook de aardige jongen uit Oldenzaal, die mij enkele dagen terug in hoog tempo voorbij liep, is er. Hij komt net terug uit Roncesvalles (andere kant van de Pyreneeën) waar hij nog ‘even’ heengegaan was - hij vond het grandioos! David zegt: “Every day was different, every day was hard, every day was fantastic.” En iedereen is het met hem eens!

Het stadje bruist van leven, van komende en gaande pelgrims en al hun plannen en verhalen. Het is gezellig en er is veel te zien.

Het eindpunt. Ongelofelijk, opeens is die dag er. De dag waarvan ik niet wist of hij echt zou komen. Maar het is zover, na een eindeloze tocht. Maar ook een eindeloos mooie en boeiende tocht! En nu loop ik zomaar mijn einddoel binnen. Wat een vreemd gevoel. Na 34 dagen en bijna 740 kilometer ben ik in Saint Jean Pied de Port. Al die kilometers, al die ervaringen en al die verhalen van al die mensen. Hier komt dat allemaal samen en stopt het.

Voor de laatste keer zoek ik de auto en rij naar Frans in ons huisje.

Naschrift:    Ik dank alle volgers voor hun lieve, opbeurende, meelevende en enthousiaste reacties. Vooral hier op Reislogger, maar ook per mail of whatsapp. Dat vond ik ontzettend gezellig en stimulerend! Ik heb weer eens gemerkt dat ik publiek nodig heb, vooral om te kunnen blijven schrijven. En hoewel ik helemaal blij in mijn eentje wandelde, vraag ik me af of ik zonder jullie, mijn publiek, het einddoel zou hebben gehaald en mijn ‘opstel’ wel elke dag zou hebben ingeleverd. Allemaal heel erg bedankt dus. Nu is er tenminste een naslagwerk, want ik heb zoveel meegemaakt (nog meer dan ik heb opgeschreven…), dat ik het nooit allemaal had kunnen onthouden! 

Bisous et au revoir! Yvonne