Dag 4 op de GR70, maandag 29 mei 2023 Le Bouchet-Saint Nicolas -> Pradelles 21,5 km

Weer: zon Temperatuur: 22 gr.  Kilometers: 23,5

Na een goed ontbijt gaan we eerst langs de kruidenier, zeggen daarna Stevenson gedag en gaan op pad.

Het wordt een mooie wandeldag en de route gaat heel rustig door een enorm landbouwgebied. Haver, rogge, tarwe, mais, koolzaad, zover het oog reikt; een kleurrijke lappendeken. Wat moeten de boeren hier enorme afstanden afleggen om op hun werk te komen! 
 

De twee dames uit de Gironde lopen 5 dagen met ezel Avoine. Volgend jaar weer een stuk, maar ze weten nog niet of dat met of zonder ezel zal zijn! Toch heeft zo’n ezel wel wat: hij draagt je bagage en jij kunt lekker licht lopen! Pure luxe, terwijl ze zeker 30-35 jaar jonger zijn!

Zon. Zon aan een strakblauwe lucht. En die zon blijft de komende kilometers, voorlopig tot Landos, in volle glorie schijnen! Er staat amper een boom voor wat schaduw. De watervoorraad die we nog maar net hadden aangevuld, slinkt snel.

Na Landos komen we in het prachtige landschap van de Lozère. Vlak voor Arquejols (1015m) hebben mensen een tent geplaatst met daaronder een tafel met wat stoeltjes en een koelbox met drankjes (selfservice, maar tegen betaling). Er ligt een briefje: “Als je liever niet betaalt, mag je gewoon verder wandelen”…😜

​​Het dorpje heeft niet veel te bieden, maar na het verlaten spoortraject levert ook het oude spoorwegviaduct in elk geval een fraai plaatje op. Als je de tijd neemt, kun je er toeristen overheen zien gaan op fietskarretjes.

Op een terrasje komen we de hoedjes tegen. Zeven mannen mer een zelfde petje alleen net allemaal een iets ander kleurtje of modelletje. Waar zouden ze elkaar van kennen?

Het pad stijgt langzaam van 1007m (Arquejol) naar 1260m (even voor Pradelles). Dit levert voortdurend prachtige vergezichten op.

Stevenson schrijft hierover:

“Want ik stond nu aan de grens van Velay en alles wat ik waarnam lag in een ander district – het wilde Gévaudan, bergachtig en braakliggend en onlangs ontbost uit doodsangst voor de wolven. (…) Want dit was het land van het immer gedenkwaardige Beest, de Napoleon Bonaparte onder de wolven. Wat een reputatie genoot hij! Hij heeft tien maanden huisgehouden in Gévaudan en Vivarais; hij vrat vrouwen en kinderen op en herderinnen die geroemd werden om hun schoonheid, hij zat gewapende ruiters achterna… “ 

Iets verder ligt tussen de heuvels het meer van Naussac, dat werd aangelegd vanaf midden jaren '70 (Stevenson zag dus echt een heel ander landschap!). De bouw zorgde voor heel wat protesten in de regio, omdat het dorp Naussac erdoor van de kaart geveegd werd. Het lijkt nu een klein meer; het water staat opvallend laag.

We gaan weer eens bergop en zien weer eens een kruis. Er volgt een pittige afdaling naar de voet van het dorpje Pradelles (1130m). Dit dorp behoort tot de mooiste van Frankrijk en bij aankomst vragen we ons echt af waarom. Veel achterstallig onderhoud, geen leuke bloembakken of ander groen en veel huizen staan te koop of zijn al lang verlaten.

OK, er is een oude stadspoort met valhek, maar voor de rest is het echt jammer(lijk). Het verhaal van Jeanne la Verdette is indrukwekkend, maar ze zou zich in haar graf omdraaien als ze wist hoe men nu met de door haar geredde stad omging.

Onze gîte blijkt een vreemde mengeling van geuren, kleuren en stijlen te zijn. Erg alternatief en daarom ook geen wifi. 

Gezellige bedoening, maar het is koud in huis, want ze hebben hier pas sinds twee dagen mooi weer.

We maken kennis met Pauline, Marjolin en Jean Pierre (de treinmeneer). We praten en lachen heel wat af met elkaar.

Het diner bestaat o.a. uit een Tartiflette, aardappelschijfjes met roomsaus en Reblochon (kaas) en voor de niet vegetariërs ook nog met spekjes. Vooraf gegaan met veel gemengde salade en afgesloten met een chocolademousse. Heerlijk!

Wat zullen we slapen, want er was ook wijn bij!