Dag 7 op de GR70, donderdag 1 juni 2023 La Bastide de Puylaurent -> Chasseradès

 Weer: zonnig, nu en dan een wolkje

Temperatuur: 18-20 gr

Kilometers: 15

We hadden het er al enkele dagen over gehad: ik, Karin, zou ook een keer het verslag maken. Dan kon Yvonne een dag rust aan haar hoofd ervaren.  
Vandaag is het dus zo ver. 

Gistermiddag en -avond kwamen we nog enkele verzopen katten tegen: Jean Paul had 2 uur onder een balkon staan schuilen en was toen bij de eerstvolgende kruising over de doorgaande weg gaan lopen. Ook Michael en Laurie en de Duitse Helga hadden dat gedaan. De Amerikanen durfden niet te liften want ze waren bang om gekidnapt te worden en de overigen zagen alleen bedrijfswagens en die mogen geen lifters meenemen. Wat hebben wij een geluk gehad!! Vooral omdat lopen op asfalt pijnlijk was voor mijn scheenbenen.
Dat laatste is inmiddels gelukkig goed bijgetrokken en vandaag liep ik weer als een kievit. 

Na de regen komen er andere aardbewoners tevoorschijn. 
Of dit nu degene zijn die door de Fransen worden gegeten, ik zou het niet weten. 

Bij vertrek uit ons plaatsje la Bastide Puylaurent kwamen we langs een klein treinstation, ogenschijnlijk niet meer in gebruik. Maar daar kwamen we "de karretjes" tegen. Zij hadden besloten met de trein naar droger oorden te gaan. Leuk om nog even afscheid van ze te kunnen nemen. 

Het was een tamelijk korte wandeldag. Dat gaf een ontspannen gevoel en zo lang de zon scheen namen we het er af en toe van met pauzes. We konden toch niet eerder dan 13 uur op ons adres terecht. 

De natuur was weer magnifique.  Mooie uitzichten, de brem geurde heerlijk en de zon bleef maar schijnen. Een flinke klim en daarna vlak wandelend tussen de dennenbossen door. Het nieuwe groen aan de bomen geeft een frisse sfeer. 

We liepen enkele malen onder knetterende hoogspanningsmasten door. Dat voelt dan heel dichtbij en ook wel een beetje eng, je te realiseren hoeveel spanning er boven je hoofd getransporteerd wordt. 
De leveranciers van de spanning stonden ook hoog in de bossen. De 9 windmolens van Taillades leveren stroom voor 30.000 inwoners in de nabije omgeving. 

Af en toe ging het weer zigzaggend om de plassen heen. We konden even gebruik maken van iemand van ‘de hoedjes’ om ons spiegelbeeld vast te leggen.  

Omdat we vandaag tijd genoeg hadden, kon ik rustig aandacht besteden aan de bloemen in de bermen.  Via een app, Seek genaamd, kon ik de leukste namen achterhalen: Engels gras, Steenanjer. Ereprijs,  Akkerhoornbloem, Kleine klaver, Kleine ratelaar, Knolsteenbreek, Beemdkroon, Kruisbladwalstro en Ooievaarsbek. 

De bloemenliefhebber kan er zijn/haar hart ophalen.

Op natuurgebied kwamen we nog leuke andere dingen tegen. Ik zag ook nog de Steenanjer en het Engels gras

En tot 2 keer toe schoot er vlak voor mijn benen een slangetje weg. Ja dat ging zo snel dus kon ik het niet vastleggen.

Onze gîte bevindt zich 1,5 km buiten het kleine dorp. En wat doen we nadat we zijn aangekomen? Je raadt het al: we wandelen naar het dorp. Daar is weinig te beleven, er is een kerkje met dit keer geen Maria op het dak maar op haar eigen altaar in de kerk. 

Omdat al onze wandelvrienden blijkbaar ook een korte etappe hebben gelopen, komen we ze weer tegen op het enige terras bij het dorp. Het is een gezellige ontmoetingsplek. Je voelt je helemaal een beetje thuis. De dames met de ezel zaten ook op het terras. Alleen zonder de ezel. Zij was geblesseerd geraakt doordat zij gister uren in de regen had gelopen. Het tuig op de rug had de huid opengeschuurd en dat was ontstoken geraakt. Zielige ezel. 

Nog even iets over de Franse keuken. Het is opvallend hoe dol men hier is op gebakken aardappelen. Dit hebben we regelmatig voorgeschoteld gekregen. Nu moet je niet denken dat je dan lekker krokant bruin gebakken schijfjes krijgt.
Het zijn bleke schijfjes en 1 x zelfs drijvend in het vet. 
Als nagerecht krijgen we meestal een flinke punt taart die soms zo groot is dat we hem niet op kunnen. 
Nu maar hopen dat we tijdens het lopen voldoende verbranden en dus op hetzelfde gewicht blijven. 

De meeste gites willen niet dat je met wandelschoenen naar je kamer gaat. Begrijpelijk want modder en stenen krassen de hele boel onder. Yvonne
had nooit gedacht nog eens op charmante Crocs te lopen. 

Verder is het bij aankomst zaak om snel een klein wasje te doen want de oplettende lezer zal al hebben begrepen dat het niet mogelijk is om voor 2 weken kleding op de rug mee te dragen.

Het is 's morgens wel een stuk makkelijker dan thuis. De vraag: wat zal ik aantrekken is snel beantwoord: elke dag hetzelfde.
Ijdeltuit Yvonne heeft natuurlijk nog een bloesje extra. 

Nou dat was het dan voor vandaag. 
Yvonne neemt het morgen weer over en zal jullie met veel meer historische achtergronden verblijden. 

Au revoir.  Karin.