Dag 9 op de GR70, zaterdag 3 juni 2023 Le Bleymard -> Le Pont de Montvert

Weer: perfect wandelweer Temperatuur: 20 gr

Kilometers: 26,3 (ruim 9 uur!)

Het is kwart voor acht en vanaf ons adres is het vier kilometer naar Le Bleymard (1110m). Er is een kleine Carrefour, waar we ons krachtvoer voor onderweg inslaan. Christine zit er met haar schoenen uit. Blaren en pijn. Ik geef haar wat wandelwol en verband en hoop dat het haar helpt.
Via een vrij steile weg komen we boven het dorp uit. Maar dan… ze hadden ons potdorie wel even mogen waarschuwen! Dan gaat het steil omhoog en de voeten zakken in de hakken. En dat blijft zo tot circa 1400 meter hoogte.

Ik transpireer me te pletter en ik denk dat ik te snel ga; ik voel dat ik mezelf tegenkom. Bij het skistation Bleymard-Mont Lozère (1415m) komen we even bij zinnen. We gaan in de schaduw van een terrasje zitten voor een drankje en een lekkernij en kijken naar de Mont Lozère. De berg Finiels is nog ver en hoog.

De top is enigszins verborgen door de beboste flanken van Le Touril (1575m) met zijn skiliften. Al snel wandelen we langs de route, gemarkeerd met menhirs, boven de boomgrens, waar een frisse wind waait. De noordflank van de bergrug is kaal, net als de top en het ziet er hier uit als een soort heidelandschap. De overheid doet er alles aan dat dit ook zo blijft en er geen natuurlijke bebossing plaatsvindt. Ze steunt herders die hier met hun kuddes komen grazen. 

Met de Sommet de Finiels bereiken we het hoogste punt van deze trektocht en betreden we het Nationaal Park Cevennen.

Even voor de laatste klim naar het hoogste punt  (op 1635m) waarschuwt een bordje dat het bij mist of sneeuw aangeraden is om het pad rechtstreeks naar Finiels te volgen en niet via de top te gaan. Omdat het aardig donker is geworden en de eerste spetters al vallen en het ook nog flink fris is, laten we de top rechts liggen en gaan over de col naar beneden. Het wordt een kwartier later droog en we genieten van een erg mooi pad. 

We zien dus niet het fenomenale uitzicht waarover Stevenson schrijft:

“De Lozère verloopt bijna precies in oost-westelijke richting en snijdt de Gévaudan in twee ongelijke delen door; zijn hoogste punt, deze Pic de Finiels waar ik op stond, stijgt ruim 1700 meter boven de zeespiegel uit en biedt met helder weer uitzicht over het hele lager gelegen Languedoc tot aan de Middellandse Zee. Ik heb met mensen gesproken die beweerden of echt geloofden dat ze op de Pic de Finiels witte schepen langs Montpellier en Sète hadden zien varen.” 

De resterende vijf kilometers naar Finiels gaan vlot.

Het pad naar Le Pont-de-Montvert is erg leuk, in een mooie omgeving slingerend tussen weiden, waarin enorme keien.

Na ruim een uur zijn we in het dorp dat bekend werd door de Cevennenoorlog begin 18de eeuw:

De Zonnekoning Lodewijk XIV had in 1685, door het intrekken en van het Edict van Nantes, het protestantisme bij wet verboden. Echter, in de Cevennen was een heel groot deel van de bevolking protestants. In Frankrijk werden de aanhangers van het protestantisme Hugenoten genoemd, maar hier in de regio zijn ze beter bekend als Camisards. De inwoners werden deels met geweld gedwongen om zich te bekeren tot het katholicisme. In 1702 begonnen ze te rebelleren wat er in Le Pont-de-Montvert toe leidde dat de Camisards enkele protestantse gevangenen wilden bevrijden uit de klauwen van de pastoor van het dorp, François de Langlade du Chayla. Dat lukte, maar de pastoor kwam daarbij om het leven. Het geweld laaide daardoor in de volgende weken en maanden verder op, met bloedbaden die door beide zijden werden aangericht. Uiteindelijke greep het Franse leger in, maar om een hernieuwde rebellie te vermijden, werd stilaan gestopt met de onderdrukking van de protestanten. Het duurde echter nog ruim 200 jaar, tot  1787, voordat de protestanten hun geloof ongehinderd konden belijden. 

Hugenoten mochten vroeger niet op een katholieke begraafplaats begraven worden. Nu is dat anders, maar je kunt nog steeds tussen groene kropjes sla of bloeiende chrysanten oude graven van protestanten vinden.

Tussen witglimmende rotsen door lopen we om 17 uur het dorpje Le Pont-de-Montvert in. Kloeke granieten huizen nemen de plaats van rotsen in. En opeens zijn we in het geroezemoes van de terrasjes langs de rivier de Tarn. De vermoeidheid in onze benen spoelen we gulzig weg met Perrier menthe. Twee zelfs, want Christine belt ons om als afscheid samen wat te drinken. 

Hôtel Les Cévennes in Pont Montvert is een oude herberg waar Stevenson ook is gestopt om te eten. Hij was blijkbaar onder de indruk van de dienster Clarisse, want hij schrijft:

“Wat zal ik zeggen over Clarisse? Zij bediende de tafel met een bedaarde, meegaande nonchalance, als een gedresseerde koe, haar grote ogen vervuld van smachtend verlangen; haar gelaatstrekken, hoewel vlezig, waren van een oorspronkelijk en nauwgezet ontwerp, haar lippen krulden, haar neusvleugels verraadden een bevallige trots, over haar wangen liepen vreemde en interessante lijntjes. Het was een gezicht dat in staat is sterke emoties uit te drukken en, met enige oefening, tere gevoelsuitingen beloofde.” 

Wij zitten in een prachtige gîte, waar Mari ook blijkt te logeren. Gezellig met zijn drietjes gegeten. Nu naar bed!