29. Zaterdag 18 juni 2022: van Arzacq-Arraziguet naar Uzan (Pyrenées Atlantiques)

Zaterdag 18 juni 2022: van Arzacq-Arraziguet naar Uzan (Pyrenées Atlantiques)

Zwaarte: +++   Schoonheid: ***  Afstand: 17 km.  Weer: 23-42 graden!

       Mensen die te snel afgeleid zijn, hebben te veel… hé een vlinder!

Vandaag begint de laatste week en dus ook de laatste verhuizing naar ‘ons huis voor één week’. Ik hoop dat het minstens zo leuk is als de huisjes van de afgelopen weken, dan sluiten we het wandelproject op dat punt in elk geval in stijl af. We zijn nu in de Pyrénées-Atlantiques en om precies te zijn: in de vroegere provincie de Béarn. 

Ludieke garagedeur 

De ochtendnevel begint al snel weg te trekken waardoor de Béarn mooi groen en golvend voor me ligt met op de achtergrond steeds duidelijker de Pyreneeën die vanaf nu elke dag iets dichterbij komen. Het schiet nu op - en dat is toch een vreemd gevoel. Naarmate de GR 65 zijn eindbestemming nadert, slingerend van Arzacq-Arraziguet naar het eindpunt in Saint-Jean-Pied-de-Port, doorkruist hij enkele van de meest spectaculaire landschappen die langs de Chemin te vinden zijn: de weelderig groene hellingen van de uitlopers van de Pyreneeën, waarbij de kraakhelder witte huizen met dieprode, felgroene of blauwe luiken scherp afsteken tegen de strakblauwe lucht en de paar witte wolken. Dit is het Franse platteland op zijn schilderachtigst - bezaaid met kleine dorpjes en spitse kerktorentjes.

Ik daal af naar het (stuw)meer van Arzacq, een meer van 20 ha, waar ik rechts omheen ga. Ik ga nog even van de route af om een hoefijzervormig washuis te bewonderen en ga dan serieus aan de wandel. 

In Vignes kom ik een soort heilige eik tegen die nu omgedoopt is tot pelgrimsboom. De boom is rijk versierd met allerlei zaken die met Santiago te maken hebben. Creatief met kurk - en Jakobsschelpen. En ik zit om 8 uur al op 614 km (minus  de 32 niet gelopen kilometers van gisteren!).

De Béarn is een heerlijk wandelgebied met een rijke historie. Het speelt op de Santiagoroute van oudsher een belangrijke rol. De naam van dit gebied is vooral bekend geworden door (lach niet!) de sauce béarnaise, een saus van boter, eigeel, sjalotten, wijn, azijn en kruiden.

Béarn    Het gebied is al meer dan 1000 jaar een zelfstandig onderdeel van de Gascogne. Het hoort sinds het verdrag van Verdun uit 843 tot Frankrijk.

De burggraven (vicomtes) breidden de invloedssfeer door huwelijken en veroveringen steeds verder uit. De belangrijkste burggraaf was Gaston IV van Béarn, bijgenaamd ‘le Croisé’ (de kruisvaarder). Een geducht strijder en één van de belangrijkste commandanten van Godfried van Bouillon tijdens de eerste kruistocht in 1099. Hij bouwde echter ook kerken en kathedralen en hij zorgde al in 1104 voor de bouw van herbergen en hospitalen voor pelgrims langs de Santiagoroute.

Bij de brug over het riviertje Luy-de-France net voor Louvigny ligt een mooi gerestaureerde oude watermolen. In Louvigny hoopte ik op een chique rustplek, maar ik ben 375 jaar te laat - het kasteel is op bevel van Richelieu verwoest. De Kasteelweg is er nog wel…

Het volgende gehucht is Lou Castet. Ik laat het links (nou ja, rechts…) liggen. Het pad buigt links af en volgt de heuvelruggen. Ik twijfel even: neem ik het (kortere) verlaten asfaltweggetje naar Fichous-Riumayou of volg ik exact de route? Het scheelt toch zó weer twee kilometer… Maar àls ik minder kilometers wil maken moet ik daarvoor wel over zo’n warme asfaltweg lopen! Vandaag niet erg aanlokkelijk, dus ik loop dan toch liever wat langer, maar prettiger. Jaja, een mens wikt en weegt wat af op een dag.  

Op een kruispunt van drie wegen neem ik de middelste, en na een paar huizen gaat deze over in een stenig pad. Twee kilometer lang loop ik over de bergkam. Vanaf de top geniet ik van een prachtig panorama en ben blij met de verandering van het landschap: weiden en bossen in plaats van mais.

Ik loop een helling op en volg een tijdje het pad en ga aan de andere kant weer naar beneden via een beboste bergkam. Bij gîte La Cigale (de krekel) zijn niet alleen bankjes maar staan in het voorportaaltje ook machines voor koffie en gekoelde drankjes! Perfect geregeld, want verder is er onderweg en hier in het dorpje niets. Maar de omgeving is schitterend. Ik geniet van elke stap - zoveel klimmend als dalend.

Pffffff…..

En zo trek ik verder door de bossen en langs de velden, terwijl ik gekookt word door de zon. Uzan was vroeger een van de belangrijkste stopplaatsen op deze pelgrimstocht, met een welvarende benedictijner abdij, die in de behoeften van de vrome reizigers voorzag. De vernietiging ervan begon tijdens de godsdienstoorlogen en was al vóór de Revolutie voltooid. Moderne pelgrims moeten zich tevreden stellen met een stenen tafel naast een waterput. En met fruitbomen, speciaal voor de pelgrims aangeplant, die nu natuurlijk nog niks dragen.

Ook in Uzan is geen enkel winkeltje of café te bekennen, alleen een kerkje. Het is twaalfde eeuws en gewijd aan Sainte-Quitterie (ja, diezelfde heilige (Visgotische maagd) als in Aire-sur-l’Adour). Ook hier zit achter de kerk een bron met helende eigenschappen. Maar dit keer geen voetwassing voor mij, want ik zie de auto al en ik ga straks lekker douchen! Ik zie bij het weggaan die schattige lage bloembak niet en rij er ‘dus’ nog even tegen aan… Balen natuurlijk en dat deed Frans ook. Maar we maken ons maar niet te druk, want bij 42,5 graden is dat niet slim!