8. Zaterdag 28 mei 2022: van Nasbinals naar Saint-Chély-d’Aubrac

Zaterdag 28 mei 2022: van Nasbinals naar Saint Chély d’Aubrac

Zwaarte: ++++   Schoonheid: *****  Afstand: 17 km.

       En de prijs voor de mooiste etappe gaat naar….

Vandaag verhuizen we, net als de komende paar zaterdagen, naar ons volgende onderkomen voor een week. Dat betekende gisteravond dus inpakken, opruimen en vanochtend nog wat laatste klusjes. We hadden hier een heerlijke week in een leuk huis en op een rustige plek. Als alle weken zo verlopen, mogen we onze handen dichtknijpen!

We starten weer vroeg, want elk uur wandelen voor twaalven telt dubbel en elk uur na twaalven maar half. En deze uitspraak van een ervaren Camino-ganger had ik zelf kunnen bedenken!

Om 9.30 uur ben ik in de kerk van Nasbinals en steek eerst maar weer een kaarsje op voor iedereen die het kan gebruiken en daarmee ook een beetje voor mezelf. De kerk heeft echt een prachtig houten koor onder de oude bogen. De inrichting is uiterst sober, ongetwijfeld door het gebruik van graniet dat moeilijk te bewerken is. Buiten kom ik veel pelgrims tegen die nog even langs gaan bij de bakker en de épicerie. Bon chemin, à plus tard, daar gaan we weer.

Het plaatsje is met zijn slechts 525 inwoners meteen de hoofdstad van de gelijknamige gemeente en ligt op het plateau van Aubrac. Het heeft desondanks enige allure en bovendien winkeltjes en cafés.

Langzaamaan verandert het beeld van de hoogvlakte. Er zijn weer bomen, de brem is verdwenen, maar de weidse uitzichten zijn er nog. De sfeer is moeilijk te omschrijven, maar met ingetogen, stil, eindeloos kom je een heel eind. Elkaar passerende pelgrims zijn allemaal onder de indruk en kunnen niets anders uitbrengen dan magnifique, merveilleux, incroyable, Pfff.

Een Fransman en ervaren GR65-loper vertelt me dat we vandaag de mooiste etappe wandelen. Maar ja, dat idee had ik al eerder en toch wordt al dat moois steeds weer overtroffen. Incroyable! 

Het kale landschap is bezaaid met reuzenstenen. In de verschillende ijstijden was het hier bedekt met gletsjers en de rond afgesleten stenen getuigen daar nu nog van. Het klimt naar een tussentop van 1273 m hoogte: La Colline (= de heuvel!🤣). 

Het hoogland vormt meteen een afscheiding tussen de warme mediterrane en de koele atlantische stromingen. Dat betekent een constante botsing tussen verschillende weerssystemen met zo nu en dan een clash. En dan krijg je lang aanhoudende en verschrikkelijke hoosbuien met veel kans op onweer. Veel paden zijn ook erg diep uitgesleten door al dat watergeweld, soms loop ik bijna tot aan mijn heupen in een goot! Maar vandaag is het heerlijk weer en geen enkele kans op neerslag of erger. Waar heb ik het aan verdiend?

Ik ontmoet Martine, de fotograferende vertaalster uit Nederland.

Ze neemt zeven weken de tijd om naar SJPDP te lopen; het fotograferen neemt veel tijd in beslag. Toch moet ze vandaag een beetje doorlopen, want ze wil nog langs de apotheek om iets tegen de vervelende plekken van de bedwantsen te kopen. Die liep ze enkele dagen geleden in een gîte d’étape op, waarna haar hele hebben en houwen gewassen, gelucht en gesprayd moest worden! Maar nu loopt ze weer vol goede moed over het plateau en geniet net als ik.

De enorme leegte overweldigt me en ik vind het wel een spannend gebied, maar ik kan me ook voorstellen dat het hier bij somber weer een beetje unheimisch kan worden. Een eindeloze vlakte waar je op jezelf wordt teruggeworpen. Ieder op z’n eigen moment, ieder op z’n eigen manier. Want, als er niks meer van buiten komt, zal het van binnen moeten komen.

Net voor Aubrac kom ik een stoet koeien tegen: de transhumance van dit gebied. De koeien kennen het ritueel: bij de drinkbak in het dorp mogen steeds vijf koeien drinken en ze wachten keurig op hun beurt. Al het verkeer wordt tegengehouden en ook de mensen in de auto’s kennen het ritueel. Waarderen het zelfs!

Aan het begin van het oude dorpje Aubrac staat een stilistisch pelgrimsmonument. 

In de stilte en eenzaamheid hoort men alleen het essentiële 

Iets verder wordt middels een vriendelijke tekst opgeroepen de wandelstokken hoog te houden. Ik kan het me goed voorstellen: dag in dag uit dat getik van tientallen, misschien wel honderd voorbij tikkende mensen.

Op een terras hebben ze niet alleen een heerlijke dubbele espresso, maar ook taart. En wéér kan ik iemand blij maken met de speciale vetertechniek. Daarna bekijk ik een kloosterkerk uit 1120, waar de armen vroeger voor hulp terecht konden. De klok van het klooster la Dômerie, luidde in die tijd ‘s nachts en bij slecht weer zodat de pelgrims op de hoogvlakte een idee hadden welke richting ze op moesten.

Aubrac ligt op 1307 m hoogte. Hier is de grens tussen de région Languedoc-Rousillon (département Lozère) en de région Midi-Pyrénées (département Aveyron) waarmee een heel ander gebied aan de beurt komt.

Het gaat continu bergaf over een stenig bospad; uitkijken dus! Ik loop van ruim 1300 meter (Aubrac) naar 800 meter (Saint-Chély). Langs de route zijn bijzondere teksten en gedichten opgehangen aan hekken, rotsblokken en bomen. Leuk idee!

Aan de rand boven een diepe slenk staat een paviljoen met botanische tuin. Prima plek om even bij te komen. Er hangt de geur van Chemin nr. 5.

De paden zijn weer ouderwets bezaaid met stenen en rotsblokken, maar ik kom gelukkig veilig aan in het fraaie Saint-Chély d’Aubrac en vind onze auto. Terwijl ik naar ons volgende huisje-voor-een-week rij, bedenk ik me dat ik vandaag de mooiste etappe heb gelopen! Merveilleux!