16. Zondag 5 juni 2022: van Limogne-en-Quercy naar Le Pech (Lot)

Zondag 5 juni 2022: van Limogne-en-Quercy naar Le Pech (Lot)

Zwaarte: ++   Schoonheid: ***  Afstand: 28 km.  Weer: bewolkt tot half bewolkt 23-24 graden

        Een beetje geschiedenis kan geen kwaad

Het is 9 uur op zondag, eerste Pinksterdag, en de straten naar Limogne liggen er stil bij. Vandaag is het  le jour de famille en dat betekent met elkaar het middagmaal (in Frankrijk is dat de hoofdmaaltijd) gebruiken, meestal in een restaurant. Het heeft vannacht hevig geonweerd en er is het één en ander aan vochtigheid gevallen. Het is één grote modderpoel en het is de kunst om op de been te blijven. De lucht is flink bewolkt, maar het is aangenaam weer om te wandelen. De koekoek volgt me urenlang met zijn roep en ook de andere vogels doen enorm hun best.

Limogne-en-Quercy, de hoofdstad van het departement, blijkt toch nog best een aardig plaatsje te zijn met 800 inwoners. Ondanks (of juist vanwege?) Pinksteren wordt de zondagmarkt al druk bezocht!

Naar Varaire is het 7,5 km, dus zo’n twee uurtjes wandelen. Zacht golven lange wegen door het dichtbegroeide landschap van de causses. Aan de rand van het pad vind ik heerlijk zoete bosaardbeitjes. Er bloeien wilde orchideeën en de bramen staan in volle bloei. Varaire heeft maar 300 inwoners waarbij de kerk en het oude kasteel de belangrijkste bouwwerken zijn. Dit kasteel is 800 jaar geleden neergezet door de belangrijke adellijke familie Cadaillac. Dat waren ridders met wortels die teruggaan tot de vroege middeleeuwen en leveranciers van vele hoogwaardigheidsbekleders in land en kerk (maarschalken, bisschoppen). De familie is inmiddels allang vertrokken en nu heeft iemand een aantal jaren geleden enthousiast en moedig het initiatief genomen om de restanten van het kasteel te restaureren. Het ziet er al heel mooi uit!

Op de route kom ik een paar keer bordjes tegen naar een dorpje aan de rivier de Lot: Saint-Cirq-Lapopie, een heel fraai geconserveerd dorpje en zeer de moeite waard om te bezoeken. Als een adelaarsenest ligt het heel hoog boven de rivier de Lot. Hier streken rond 1950 de surrealisten iedere zomer neer o.l.v. André Breton. Onder hen bevonden zich Picasso, Max Ernst, René Magritte en Yves Tanguy. Maar ik laat het maar even links liggen, want Frans en ik bezochten dit plaatsje een aantal jaren geleden al eens toen we met de boot over de Lot voeren. Net zoals de mensen op de foto (die Frans gisteren nam toen hij er langs fietste).

Vanaf Varaire volg ik enkele kilometers een omweggetje, het is de zestiende eeuwse Cami Gasco, een oude Romeinse weg. Al in 1561 lagen er langs deze weg twee herbergen waar reizigers en pelgrims konden overnachten. Later in de achttiende eeuw werden langs deze route ook een kerk en een hospitaal voor pelgrims gebouwd. Ik loop verder via Bach, wat ze hier uitspreken als Bazj, in de richting van Vaylats. In Bach wonen ongeveer 175 mensen, maar het kerkplein, waar ik even pauzeerde, liep al snel vol met auto’s: allemaal mensen die kwamen eten in het enige restaurant dat de omgeving kent. Blijkbaar erg goed!

Ik kom langs dorpjes zoals Mas de Palat en Mas de Vers, maar je zou ze eerder fors uitgegroeide boerenplaatsen kunnen noemen; ze liggen er verlaten bij, maar wel met een eigen sfeertje. Toch heeft Jeanine (uit Toulouse), die ik grappig genoeg weer tegenkom, hier een goede plek voor vannacht gevonden. De duiventil (pigeonnier) is overal prominent aanwezig; duiven waren vroeger belangrijk, ze zorgden voor vlees en mest!

De paden bestaan uit wit kalkgesteente omzoomd door maquis, (laag struikgewas). Het klimt door naar het hoogste punt; de Pech Niol op 371m. De benaming voor een heuveltop is hier veranderd van Puy in Pech. Ik vind het een mooi pad, maar een beetje monotoon. Meer van hetzelfde, of anders gezegd: veel van hetzelfde. En dan is er om de paar honderd meter een ludieke aankondiging voor een Buvette en als je er dan bent, is hij dicht! 

Na Bach ga ik rechts af een lange steenslagweg op. Ik loop door een vlak en uitgestorven land. Maar er is meer afwisseling dan op het stuk vóór Bach. Ik zie een cazelle, denk ik, maar het blijkt dit keer een waterput te zijn. Vandaar het schot ervoor. Er zit ook niet zo’n mooie ‘hoed’ op, dus ik had het kunnen weten.

Voordat mensen zich er vestigden, waren de Causses du Quercy bedekt met bos. Rond 5000 voor Christus begonnen de eerste boeren het bos te kappen. De veredeling breidde zich uit en geleidelijk aan kwamen er diverse plant- en diersoorten. De eeuwenlange begrazing en het regelmatig verwijderen van bomen en struiken voor huishoudelijke gebruik (verwarming, koken) droegen er toe bij dat deze uitgestrekte gebieden met natuurlijk gras bedekt raakten. Van een afstand gezien lijken de droge grasvelden eentonig, maar volgens informatiebordjes kun je een waar mozaïek van verschillende kleine gebiedjes ontdekken, waarin een veelheid aan dier- en plantensoorten hun plek hebben gevonden.

Ik steek de D10 over en ga daar een stenig pad op; het is de oude Romeinse weg Cami Ferrat die hier door de velden aan de rand van een bos loopt. Een weg, die nóg ouder blijkt te zijn dan de route naar Santiago zelf.

Dan, na bijna drie kilometer in een rechte lijn, sla ik linksaf om een ​​weggetje te volgen dat afdaalt naar Le Pech.

Iets van de route af vind ik de auto! De dag zit er op na 28 km en ik ga naar ons huisje met het mooie uitzicht.