18. Dinsdag 7 juni 2022: van La Rozière naar Lascabanes (Lot)

Dinsdag 7 juni 2022: van La Rozière naar Lascabanes (Lot)

Zwaarte: ++   Schoonheid: ***  Afstand: 25 km.  Weer: overwegend bewolkt, later half bewolkt en 24 graden

         Spirituele teksten, twee Franse dames en velden met goudgeel graan 

Het is 17 graden als ik om 8.15 uur in La Rozière de Chemin op loop en het lijkt er op dat het weer een prachtige wandeldag gaat worden. De zon komt langzaam achter de heuvels vandaan, maar nog niet helemaal vanachter de wolken. Ik begin aan de lange, maar mooie klim naar Labastide-Marnhac om daarna rustig verder te wandelen naar Lascabanes.

Vanuit La Rozière ga ik in de vallei onder een oude spoorlijn door en steek de D653 over. Daar vind ik gelukkig nog net op tijd het nauwelijks zichtbare pad en steek de Bartassec beek over. Die staat zo goed als droog! Al gelijk begint het mij vertrouwd wordende rotspad flink omhoog te lopen. Mijn spieren zijn nog aan het opwarmen dus ik neem de tijd om op gang te komen. 

Na zo’n 10 km wandelen kom ik in Labastide-Marnhac. Er is een grappige combi van een bar/restaurant en winkeltje. De meeste wandelaars slaan hier wel even wat in (brood, kaas, worst en fruit). De locals komen er hun brood halen en drinken er gezellig even samen koffie terwijl ze de laatste roddels uitwisselen. Naar alle waarschijnlijkheid is de kerk van Labastide-Marnhac niets minder dan de voormalige kapel van het ziekenhuis uit 1284, waar vermoeide, hongerige of zieke pelgrims (waarschijnlijker alle drie tegelijk) werden opgevangen in een sfeer van liefdadigheid. De kerk werd zwaar beschadigd tijdens de Honderdjarige Oorlog en moest aan het eind van de 15e eeuw flink worden gerestaureerd.

Bij het verlaten van het dorp vind ik tussen een cazelle en een beuk het onverharde pad waar de route verder gaat. Op een driesprong waar een alternatieve route via l’Hospitalet wordt aangeboden, ontmoet ik de Franse dames die ik al een paar dagen af en aan tegenkom. Zij gaan rechtdoor en dus neem ik de 2,5 km langere variant. De Franse dames horen al tig jaren bij elkaar, dragen allebei hetzelfde jasje, hebben dezelfde rugzak en zelfs hetzelfde gele petje. Waar de een klein en flink mollig is, is de ander lang en mager. Ze zijn reuze aardig, maar vooral de lange praat erg veel. Daarom weet ik dat de kleine eigenlijk Renée heet, “Want ik zei nog tegen Renée…”  Ik kom de dames in de middag weer tegen als ze gezellig onder de bomen hun ‘déjeuner sur l’herbe’ hebben. “Ik zei nog tegen Renée, dat het lopen nu een stuk beter gaat met die zooltjes in mijn schoenen.”

In l’Hospitalet hoopte ik nog iets ouds tegen te komen, want zo’n naam heb je toch niet voor niets? Maar er is geen enkel restant van een hospitaal en men wist me ook niets te vertellen. Op een bankje bij de kerk neem ik daarom maar even de tijd om koffie te drinken. Naast mij staat Jeanne (d’Arc) en tegenover me gaat een Fransman bij zijn huis verwoed tekeer met zijn heggenschaar. Het knapt er van op, maar het zou wat netter kunnen. De Franse slag? 

Op het punt waar de L’hospitalet-variant weer bij de GR 65 komt, loopt de route even over asfalt en daarna gedurende zes kilometer over een erg mooi, erg smal en erg stenig pad over de bergkam. Links het bos en rechts goudgele graanvelden.

Wie hier zo spiritueel bezig is geweest, weet ik niet, maar het zijn bijzondere teksten. Die van mevrouw Roosevelt bekt volgens mij in het Engels echter wel wat lekkerder, maar ik vond het toch een erg passende tekst hier. (Yesterday is history. Tomorrow is a mystery. Today is a gift. That’s why we call it ‘The Present’)

Les vues de l’esprit ne sont pas la voie du coeur. Het verstand denkt heel anders dan het hart.

De Quercy Blanc is een regio die zijn naam dankt aan de witheid van zijn kalksteen. Er moeten meerdere kaarsrechte watertjes doorheen lopen, maar ik kan ze niet vinden. Aan de horizon zie je zo nu en dan een pech of een tuque, een geïsoleerd voorgebergte waar een dorp of een stad kon ontstaan.

Vlak voor het gehucht Baffalie verlaat ik dit bergkampad, om over een klein weggetje af te dalen in de vallei van de beek de Verdanson. Net voor de beek sla ik linksaf en loop over een prettig landweggetje midden tussen de gewassen door. Na een kleine 7 uur wandelen loop ik eerst even naar de kerk en daarna door de hoofdstraat van het pittoreske Lascabanes met links en rechts de huizen die zo typisch zijn voor de kleine boeren uit het verleden. 

Ik had gelezen dat in deze plaats de pastoor iedere avond een voetwassing deed, dus ik ging gelijk maar even informeren. De pastoor is op vakantie, dus geen voetwassing! Ik weet ook niet goed wat ik had gedaan als hij er wèl was geweest…

De auto hoeft vanavond dus niet meer weg!