19. Woensdag 8 juni 2022: van Lascabanes naar Lauzerte (Tarn et Garonne)

Woensdag 8 juni 2022: van Lascabanes naar Lauzerte (Tarn et Garonne)

Zwaarte: +++   Schoonheid: ****  Afstand: 25 km.  Weer: regen!

        De tweede helft, Koude Jan en een touw

Lascabanes blijkt een piepklein mooi bewaard oud middeleeuws plaatsje met 170 inwoners. Het wordt al sinds jaar en dag bezocht door pelgrims, die dan logeren in de grote Gîte Communal. Het moet toch een hele opgave voor zo’n klein dorpje zijn om die te runnen en te onderhouden. Maar anderzijds geeft het het plaatsje tenminste nog wat bestaansrecht. Toch is er geen enkel winkeltje te vinden.

Vandaag begint de tweede helft van mijn wandeltocht. Ik zit nu op 372,5 km.

Het regent al vanaf half zeven en ik besluit wat later te vertrekken. Het dal inkijkend zien we vanuit ons huisje de bewolking lager en lager zakken en het begint nu echt te plenzen. We nemen nog een kopje thee, zetten een muziekje op en lezen de Volkskrant digitaal. Rond 10 uur heb ik lang genoeg geluierd en brengt Frans me naar Lascabanes, slechts 6 km hier vandaan. Het regent nog wel, maar de plensbuien lijken voorbij.

Ik loop het dal van Lascabanes uit en de zonnebloemvelden in; helaas zijn ze nog maar net aan het opkomen. Beneden zie ik Domaine Saint-Géry liggen naast een grote visvijver. Het is een versterkte boerderij waarvan de adellijke wortels teruggaan naar de elfde eeuw. Nu is het een residence waar je in alle luxe je vakantie kunt doorbrengen.

De heuvel die ik opklim, lijkt verscholen onder een deken van mist, maar het ruikt er zalig naar een mix van bos, mos en een speciale kruidenmelange. De regen tikt op mijn jack en capuchon. Het lijkt alsof ik in een plastic cocon loop, afgeschermd van de buitenwereld.

Iets verderop staat langs de weg één van de mooiere cazelles, die ik toch even op de foto moet zetten, zelfs in de regen is hij namelijk mooi! De slak die er naast woont, komt net zijn huisje uit. Bonjour monsieur!

Wat verderop staat het kapelletje van Saint-Jean-le-Froid. Het bronwater van Koude Jan zou helpen tegen oogaandoeningen en reuma. En inderdaad smeert een meneer zijn knieën in: ‘On sait jamais!’ En hij heeft gelijk, je weet maar nooit. In een register in de kapel tref ik getuigenissen aan van pelgrims van diverse nationaliteiten en met allerlei aandoeningen. Indrukwekkend!

Bij Saint-Jean-le-Froid

Het blijft soppen langs de paden op het hoge gedeelte van het kalkplateau en het spul blijft als klodders klei aan je schoenen kleven. Al lopend kletsen die klodders dan weer tegen je benen, broek en jack. Lekker! Maar met een beetje uitkijken en om de ergste plassen en modderpoelen heenlopend is het heerlijk wandelen in een schitterende omgeving. Ik vind dit op een echte pelgrimstocht lijken. Ik kan me precies voorstellen hoe ze hier duizend jaar geleden liepen, op zoek naar de juiste weg. En zij dan ook in de regen hè!

Ik ga richting Montcuq over prachtig witte paden temidden van weilanden en graanvelden. Het is inmiddels droog geworden. Op dit uitgestrekte landbouwplateau vol boomgaarden met abrikozen en pruimen en velden vol beginnende zonnebloemen, is geen mens te bekennen. Ja, in de verte herken ik een wandelaar aan de oranje plastic hoes om de rugzak, net als bij mij, maar dat was het dan.

Montcuq ligt op een heuvel en is tevens de eerste plek vandaag waar koffie te krijgen is. Boven de stad uit torent een indrukwekkende donjon uit de middeleeuwen van 24 m hoog. De Fransen vertellen graag over hun land en zo hoor ik dat de plaatselijke heersers Cartharen waren. Ze werden overmeesterd in 1214 door de troepen van Montfort en onmiddellijk ter dood gebracht. De vestingwerken werden vernietigd en alleen de toren, de donjon, bleef over. Als die donjon al zo groot is, dan moet het geheel echt enorm geweest zijn!

Ik tref hier in Montcuq trouwens ook een beeld van Marianne aan.

Marianne    De Marianne is het maagdelijk symbool voor de Franse republiek en de vrijheid van rede. Het staat voor Liberté, Egalité, Fraternité (vrijheid, gelijkheid, broederschap), de leus van de revolutie in 1789. Er zijn bekende vrouwelijke schoonheden gebruikt als model voor weer nieuwe Mariannes, denk aan Brigitte Bardot en Catherine Deneuve. Misschien past het in dezelfde lijn als de verering van Jeanne d’Arc. Het beeld komt terug in het Vrijheidsbeeld zoals geschonken door de Fransen aan de Verenigde Staten van Amerika in 1886.

Na wat ronddwalen door Montcuq is het tijd om verder te gaan. Langs de buitenrand van het plaatsje over steeds weer een ander beekje en dan vervolgens de volgende helling op. Hier loopt een mooi pad steil omhoog. Het landschap wordt minder ruig en er wordt weer gewoond. Boerenhoeves wisselen elkaar af en je moet hier niet bang voor honden zijn… Er wordt wat afgeblaft op die boerenerven.

De tijd nemen, betekent bij jezelf horen.Wie kent dit niet?

Innerlijke vrede begint op het moment dat je ervoor kiest je emoties niet te laten beheersen door anderen of door gebeurtenissen.

Er volgen nu een paar stevige hellingen. Eerst een stukje over een asfaltweg langs het oude plaatsje Montlauzun dat boven op een heuveltop ligt en meteen daarna weer een afdaling naar een dal. En alles over rotspaden die, nu het weer is gaan regenen, spekglad zijn. Soms glijd ik wel een meter door en het is een wonder dat ik niet gevallen ben! Wat alleen zo typisch is bij afdalingen, dat er ook bijna altijd een klim bij hoort. Dit keer over een bospad, steiler dan steil en rotsiger dan nu met die nattigheid leuk is. Het bergruggetje dat daarna volgt is een echte kuitenbijter. Een gedeelte is dermate steil dat een touw langs de kant gespannen is, wat nu geen overbodige luxe is! Ik had geen fysieke tegenstander en toch hing ik een keer in de touwen. Je glijdt weg waar je bij staat!

Enkele kilometers voor Lauzerte komt er weer een afdaling. Je kunt hier Lauzerte al in de verte op de top van een heuvel zien liggen. Er moet dus ook nog een keer geklommen worden… Voor me lopen vijf wandelaars in hun grijze poncho’s; stuk voor stuk verkleed als de gebochelde van de Notre Dame. En daar loop ik als gele aardbei tussen.

Nog een laatste stukje causse en dan naar beneden het dal in op weg naar Lauzerte. De stad ligt schilderachtig op een heuveltop. Het plaatsje is prachtig gerestaureerd en behoort dan ook terecht tot de mooiste van Frankrijk. Om er te komen krijg ik nog een flinke klim en ik kan mezelf niet belonen met een lekkere dubbele espresso op een terrasje want het regent te hard! Gelukkig is er dan de auto.