21. Vrijdag 10 juni 2022: van Moissac naar Auvillar (Tarn et Garonne)

Vrijdag 10 juni 2022: van Moissac naar Auvillar (Tarn et Garonne)

Zwaarte: +++   Schoonheid: ***  Afstand: 22 km.  Weer: strak blauw, 28 graden

       Een kanaal met 53 sluizen, Leonardo da Vinci en afgepelde lagen 

Frans heeft me om 8.20 uur afgezet bij het eindpunt van gisteren en inmiddels loop ik weer met een grote grijns op mijn gezicht op de GR65. Het wordt een mooie dag. Ik voel het en ik heb er zin in! 

Moissac is een historisch oud plaatsje en prachtig om doorheen te wandelen. Het centrum is auto-vrij en er zijn veel terrassen rond de l’Abbaye Saint-Pierre, waar nu al mensen zitten met hun ochtendkoffie.

Ik loop door in de richting van het Canal Latéral à la Garonne. Gedurende 2,5 km loop ik over het keurig rechte, geasfalteerde pad langs het kanaal. Ideaal voor fietsers en wandelaars, want het ligt heerlijk in de schaduw van de enorme platanen die er langs staan.

Bij de eerste écluse (sluis), die van Espagnette, is een routekeuze. Óf ik blijf op het jaagpad lekker vlak lopen óf ik verlaat hier het kanaal en volg de route de heuvels in. Ik moet kiezen, want ik kan niet met twee voeten in één sok. Iedereen loopt verder langs het kanaal, dus ik vraag eerst maar even aan Jean-Marie of ik zijn telefoontje mag gebruiken, want ik krijg maar geen contact met Frans. En hij niet met mij en waar vind ik dan vanmiddag de auto? Naturellement, zegt hij. Dus nu weet ik dat ik die straks naast de Gendarmerie in Auvillar kan vinden. Jean-Marie heeft dit probleem ook eens gehad en nadat hij de telefoon uit en toen weer aan had gezet, was alles weer okay. En verdraaid! Bij mij ook!

Ik wilde voor de tweede optie (de bergen) kiezen, maar Jacqueline komt eraan en ze wil graag even met me oplopen en met me praten, maar dat gaat niet als we de bergen ingaan. ‘Heb jij dan nog niet genoeg geklommen de afgelopen dagen?!’ En ze heeft gelijk. Ik loop dus met haar langs het kanaal.

Canal Latéral à la Garonne    Al sinds de oudheid wilde eerst Nero, daarna Augustus, toen Karel de Grote en weer later Leonardo da Vinci een kanaal aanleggen om de 3000 km gevaarlijke zeeroute langs Gibraltar (denk aan zeerovers, stormen en blokkades) te vermijden. In 1681 wordt het Canal du Midi aangelegd onder Louis XIV (de Zonnekoning). Het loopt vanaf Sète naar Toulouse over een afstand van 250 km. Het is dan nog een flink eind naar de oceaan, maar de schatkist van het Koninkrijk Frankrijk is leeg en het project stort in. 

In de 19e eeuw, met de industriële revolutie, werd besloten de aanleg van het kanaal opnieuw op te starten. Tussen 1836 en 1856 werd het Canal de Garonne (194 km) aangelegd tussen Toulouse en Castets-en-Dorthe (50 km vanaf Bordeaux). Voor dit gedeelte waren 53 sluizen en 7 aquaducten nodig om een hoogteverschil van 128 m te overwinnen. 

Tijdens de aanleg liepen de kosten flink uit de hand, terwijl in 1841 ook de parallelle spoorweg werd aangelegd. Daardoor werd het kanaal al gauw minder noodzakelijk en dus te kostbaar. Sinds 1990 doet het voornamelijk dienst als recreatiegebied zoals wandelen en fietsen lángs en watersport óp het kanaal. Het staat inmiddels op de werelderfgoedlijst en heet ook wel Canal des Deux Mers.

Ik heb Jacqueline al een paar keer eerder ontmoet en dan zei ze steeds van die dingen die vis noch vlees zijn, waarmee je echt niet weet waar je aan toe bent, althans ik niet. Een beetje in de lijn van ‘Als het regent in september, valt Kerstmis in december’. En toch ben ik iedere keer benieuwd waarmee ze me nu weer weet te verbazen. Ze intrigeert me op de een of andere manier. 

Maar dit keer weet ze me te ontroeren. Ze vertelt me over de zelfdoding van haar dochter. Hoe haar man haar daar de schuld van gaf en zij ook nog dacht dat hij gelijk had. En hoe ze erachter kwam dat hij notabene in die tijd vreemd ging en haar zelfs daarvan de schuld gaf. Dat ze toen aan iedereen, maar vooral aan zichzelf is gaan twijfelen. Met tranen in haar ogen vertelt ze me: “De laatste lagen die ik nog moest afpellen om tot inzicht te komen, heb ik zojuist afgepeld. Ik ben bij de kern. Mijn binnenste was als een modderpoel waar alles was omgewoeld. De rommel zat zelfs in mijn hersenen.”

En dan begin ik haar eindelijk te begrijpen. Ze zat verschrikkelijk in de knoop en kon in de enorme warboel geen woorden of zinnen vinden. Maar nu is die ontward en hebben we een goed gesprek. Heel bijzonder wat Le Chemin haar gebracht heeft. En mij daardoor ook.

Waar de beide routes weer samenkomen, staat een picknicktafel en we besluiten daar te lunchen. En dan komt Ellie (uit Korea) er ook net aan. Daarmee is het verhaal van Jacqueline ook gelijk ten einde en dat is goed zo. Het wordt nu wel wat ingewikkelder, want de één spreekt alleen maar Frans en de ander alleen maar Engels. We lachen nog even hartelijk om de lunch van Ellie: een blik doperwten… ’Voor de proteïnen’ zegt ze. Die hebben Jacqueline en ik dan toch liever in de vorm van een tabouleh en wat stokbrood met een stuk kaas. Sinaasappeltje toe en dan kunnen we weer verder. 

Nog drie kilometer lopen we langs het kanaal. Het pad ligt heerlijk in de schaduw van de eindeloze rij reusachtige platanen en ik denk met plezier terug aan onze boottocht over het kanaal. Nog in de tijd dat je zelf de sluizen moest open- en dichtdraaien. Frans en ik sprongen om de beurt iets eerder van boord om naar de sluis te lopen en die open te draaien. Na het dichtdraaien via een trapje in de sluis weer aan boord en als je gesluisd was de andere deuren weer opendraaien Nu gaat alles electronisch en zelfs via je mobieltje - handig hoor, maar lang zo leuk en (in)spannend niet meer!

We steken voor de laatste keer het zijkanaal van de Garonne over, en daarna het Golfech-kanaal, het koelwater voor de Golfech-kerncentrale (er zijn in Frankrijk maar liefst 56 kernreactoren actief). De torens van deze krachtcentrale verschijnen aan de horizon.

In Espalais heeft Jacqueline haar logeeradres, dus nemen we afscheid met drie kussen en zeggen ’A demain?! Meteen hierna loop ik over een mooie ijzeren hangbrug over de Garonne met aan de overzijde de steile helling waarop Auvillar ligt.

Dit is een oude stad waar oorspronkelijk schippers woonden die de Garonne bevoeren. Na de aanleg van het Canal kwam hier een einde aan. 

Direct over de brug loopt links een pad waaraan ooit de haven lag, het pad kronkelt verder naar boven langs oude en soms vervallen gebouwen van het vroegere vissersdorp. De Chapelle Sainte-Catherine du Port is zo’n vervallen maar misschien wel daarom indrukwekkend monument. Begin 1300 als vissers- en schippersbeurs gebouwd door Paus Clement V, die regelmatig op bezoek kwam bij zijn broer, die hier burggraaf was. Toch moeten ze niet te lang wachten met een restauratie, anders valt er niets meer te restaureren.

Ellie heeft haar gîte aan het begin van Auvillar en na een high five wisselen we dit keer telefoonnummers uit.

Julien (een knappe jonge man van rond de 40) zei vanmorgen met een charmante Franse knipoog tegen me ‘Zien we elkaar straks in Auvillar?’ en met hem drink ik nog even mijn dubbele espresso. À Demain!

In de auto die ik naast de Gendarmerie vind, is het stikheet. Morgen nog een paar graden warmer. Pfff…