22. Zaterdag 11 juni 2022: van Auvillar naar Castet Arrouy (Gers)

Zaterdag 11 juni 2022: van Auvillar naar Castet Arrouy (Gers)

Zwaarte: +++   Schoonheid: ****  Afstand: 22  km.  Weer: strak blauw en 33 graden

        Een mooi, maar warm gebied, een oude graanmolen en de barones

Auvillar, al in 1204 een tolplaats aan de Garonne, is ook weer zo’n stadje met het predikaat één van de mooiste van Frankrijk. En ook hier met recht. Veel van de gebouwen zijn mooi bewaard en sfeervol. Tot 1500 hoorde het stadje bij Navarra met de Garonne als grens. Spanje is hier namelijk niet ver vandaan (ook al is het nog twee weken lopen…). Frans en ik wandelen er even rustig doorheen, drinken een kopje koffie en voelen ons echte vakantiegangers.

Na Auvillar is het landschap opvallend anders; het bestaat uit vruchtbaar golvend akkerland met grillig steile bergruggetjes ertussen. Het is het departement Gers, dat bij de Midi-Pyrénées hoort. Het is het dunst bevolkte maar ook het zonnigste en warmste gebied van Frankrijk met zomers regelmatig temperaturen boven de 40 graden en voor velen een prachtig wandelgebied!

Het eerste stuk naar Saint-Antoine is zo’n 8 km door het stille heuvelachtige landschap met mooie vergezichten. De akkers worden in de dalletjes afgewisseld met bospercelen langs snelstromende beekjes richting de vallei van het riviertje l’Arrats. Vlak daarvoor zie ik fleurige stoeltjes op een grasveld staan. Ik loop erheen en zie een oude dame rondschuifelen. “Natuurlijk mag je er even uitrusten” en ze komt er gezellig bij zitten. Ze heeft haar hele leven hier bij de graanmolen gewoond, hoort zelfs nog steeds het geluid van de over elkaar draaiende stenen, maar nu draait de molen niet meer. Haar zoon wilde bij de gendarmerie en is overigens al met pensioen. “Ja, met 58 al, want oh, oh oh, wat moeten ze hard werken bij de Gendarmerie” zegt ze cynisch. Haar dochter is onderwijzeres en dat vindt ze prima. Hoe oud ze is? “Al 70 zegt ze trots.” Maar ik denk dat er een paar jaartjes bijgeteld moeten worden en merk nog een paar keer dat ze een beetje in de war is. Ze is reuze vriendelijk en wil me een rondleiding geven door de oude molen, maar dat sla ik vriendelijk af. Ze is niet best ter been en bovendien heb ik wel een idee hoe het werkt. En ik moet verder!

Saint-Antoine blijkt een onverwacht mooi plaatsje van een paar honderd inwoners maar vol historische bouwwerken. Bij aankomst springt een groot gebouw in het oog. Het is de oude Commanderie uit 1200, bijgenaamd het kasteel. Het gebouw heeft ooit dienst gedaan als hospitaal. Onder de toren van de Commanderie is de ingangspoort naar het stadje.

.Flamarens is het volgende kleine stadje, weer strategisch gelegen op een heuvelrug met daarop het Château de Flamarens. Ernaast staat het kerkje van Saint-Saturnin dat inmiddels tot een bijzondere ruïne is verworden, maar waar door de Vrienden van Saturnin hard aan wordt gewerkt. Ik doneer dus ook maar wat.

De route naar Miradoux, de oudste bastide uit de regio (1253), loopt voornamelijk over een pad langs de weg. De rijke kalkhoudende grond is hier geweldig vruchtbaar; de velden liggen er weelderig bij. Na Miradoux gaat het links die velden in voor de volgende klim. Na de top liggen aan de rechterkant van de Aroue-vallei de restanten van het veertiende eeuwse Château de Gachepouy, op een eveneens strategische hoogte. Tussen 1579 en 1584 werd het kasteel bijna volledig herbouwd en omgebouwd tot residentie voor Anne d'Aydie, barones van Pordéac. Tot aan het begin van de twintigste eeuw was het kasteel nog steeds volledig ingericht en bewoond, maar tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het verlaten en raakte het geleidelijk in verval. De stenen werden gebruikt om wegen te repareren. Als de barones dit zou weten….

Vanaf Saint Antoine loop ik met Jennifer (50) uit Nieuw Zeeland. Ze spreekt vloeiend Frans omdat ze van haar 11e tot 16e in Frankrijk naar school ging en later ook nog in Frankrijk een studie volgde. Omdat ik geen speciale reden heb om de Chemin te lopen, schrok ik een beetje van haar reden: vier jaar geleden werd ze gediagnosticeerd met een progressieve vorm van Parkinson en wandelen helpt het proces te vertragen. Ze wil nog wel een tijdje door, want haar jongste is pas 8. Zij en haar man hebben vijf jaar geleden een huisje in de Pyreneeën gekocht, dus ze loopt in feite van Le Puy naar huis! Haar man komt over twee weken er ook naar toe en dan blijven ze er nog een week samen alvorens terug te vliegen. Maar ze is een vrolijke tante met humor en ze heeft de pas er goed in en omdat we daar beiden van houden, lopen we tot het eind in Castet Arrouy samen.

Op het gezellige terras in dit lieve dorpje nemen we onze derde Orangina om het vocht en de suikers aan te vullen. Op het terrasje is het goed toeven met een drankje en gezellige gesprekken met een paar wandelgenoten. We treffen elkaar regelmatig onderweg, waardoor een band ontstaat.😉  Er zitten diepzinnige types tussen, zoals Kjell, een losbol uit  Noorwegen. Hij kijkt me met een heldere blik aan wanneer ik hem zeg “Today is such a beautiful day”. Hij reageert vriendelijk met “Every day is a beautiful day, sometimes we just don’t see it”. Daar kan ik het weer mee doen.

Het was voor Frans niet moeilijk hier een parkeerplaats te bemachtigen, dus voor mij niet moeilijk om de auto te vinden. Bij aankomst bij ons huisje in Castelnau d’Auzan is Frans er zo te zien al.