23. Zondag 12 juni 2022: van Castet Arrouy naar La Romieu (Gers)

Zondag 12 juni 2022: van Castet Arrouy naar La Romieu (Gers)

Zwaarte: +++   Schoonheid: ****  Afstand: 31 km.  Weer: in de ochtend bewolkt en 18 graden, later opwarmend tot 25 graden

        Drie bollen, een ladder in een taart en een filosoof 

Het was even een eindje rijden met de auto, maar nu ben ik dan weer op Le Chemin en op weg naar het stadje Lectoure.

Ik loop over een pad dat dan links, dan weer rechts langs de D23 loopt. Heel aangenaam tussen velden en kreupelhout. Aan het eind neem ik een onverharde weg langs een boerderij genaamd La Peyronelle. Er staat een bord met informatie: vroeger was het een klein streekziekenhuis aan de pelgrimsroute naar Santiago. Na La Peyronelle volgt de route de rivier de Lesquère, die door de vallei slingert, en ik kom langs leuke kleine meertjes. Lopend tussen velden met zonnebloemen (ik zie het eerste gele koppie!) en granen win ik geleidelijk aan hoogte. In de plaats Pitrac staat bij een boerderij een kraam langs de weg met groente en fruit van de boerderij. Fransen rijden vaak vele kilometers om direct bij de producent te kunnen kopen.

Ik daal een graspad af, nog steeds tussen graanvelden en zonnebloemen, en een kilometer verder gaat het rechts omhoog over een asfaltweggetje richting een woonwijk. Het wordt nu een wat minder interessant stuk van 10 km tot aan de stad Lectoure. Maar ja, dat hoort er ook bij.

Lectoure is één van de oudste steden van de streek met een mooie kerk aan een even mooie hoofdstraat. En gelukkig zijn er ook de nodige winkeltjes en terrasjes, die voor een stads sfeertje zorgen. Het is extra druk vandaag, want er moet gestemd worden. Langs de hoofdas van de stad, de rue Nationale, bevinden zich verschillende herenhuizen uit de zeventiende en achttiende eeuw, zoals het "Hôtel des Trois Boules" dat opvalt door zijn grote klassieke poort met drie stenen bollen er bovenop. De pastorie van Lectoure zit er nu in en verwelkomt pelgrims naar Santiago de Compostela . Het is de enige echte pastorie, bewoond door een priester, op de weg van Le Puy. In de toren van Albinhac uit de dertiende eeuw zit nu een café-restaurant. En voor het kasteel van Lectoure ligt in het gras een mooi kunstwerk van Igor Mitoraj

.

Aan de rand van Lectoure liggen de Allées Montmorency, zo genoemd naar een in deze regio bekende legende. 

De legende van Montmorency     In 1632 smeedde hertog Hendrik II de Montmorency, gouverneur van de Languedoc en een groot vrouwenversierder, een complot tegen de koninklijke macht van Lodewijk XIII om de onafhankelijkheid van zijn provincie te verkrijgen. Verslagen en daarna gevangen genomen, werd hij naar het kasteel van Lectoure gebracht. Volgens de legende besloten de dames van Lectoure, die nog steeds een zwak voor hem hadden, hem te helpen bij een ontsnapping. Ze gaven de gevangene een taart waarin een zijden ladder was verborgen. Helaas was de ladder te kort: de hertog viel lelijk en werd weer gevangen genomen en gelijk maar ter dood veroordeeld. Hij werd onthoofd op de binnenplaats van het Capitool in Toulouse. 

Ik loop over een oude spoorlijn, waar ik zomaar geen treinen verwacht en steek de rivier de Gers over, de naamgever van het departement. 

Dan mag ik weer het bos in. En nadat ik een asfaltweg ben overgestoken, klim ik ongeveer een kilometer lang over een klein weggetje door de velden. Na het gehucht Hausset gaat het verder over een graspad langs een beek.  Daar heeft vorige week tijdens enorme hoosbuien met hagelstenen als golfballen een ware aardverschuiving plaatsgevonden. De boeren zijn er vast niet blij mee dat al die vruchtbare grond in de sloot ligt.

In het pittoreske Marsolan pauzeer ik even. Bij het enige café/restaurant zijn alle tafeltjes bezet, vooral met locals. Ik drink mijn laatste restje koffie op een bankje op het plein en tref er Antoinette. Ze komt uit Lyon, is 62, filosoof en net met pensioen; voor zover een filosoof ooit met pensioen kan zijn... Ze wandelt ‘om de transitie vorm te geven’. Elke keer als ik haar ontmoet, vind ik het reuze interessant om met haar van gedachten te wisselen. Maar ook moeilijk, want ik beheers het filosoferen niet zo best. Het vergt het uiterste van mijn aandacht, ook omdat het in rap Frans gaat! Als ik haar zeg dat je met filosofie eigenlijk niet veel opschiet, omdat we immers nog steeds bezig zijn met Aristoteles en wat hij heeft gezegd, antwoordt Antoinette: “Filosofie is een basis waarnaar je steeds weer kunt terugkeren. De ideeën van Aristoteles veranderen uiteraard niet meer, maar de thema’s waarop je ze kunt loslaten, zijn voortdurend in beweging.” Tja…

Bij het verlaten van dit dorp daalt de GR65 de Auche-vallei in. En we wandelen nog steeds op en neer en op en neer. Ik kom een Duits stel tegen dat in tegengestelde richting de Chemin fietst. Ze hebben een Volkswagenbusje en een auto, waarmee ze dan steeds met hun fietsen erin heen en weer rijden tussen start- en stopplaats. Een beetje zoals Frans en ik dat doen, alleen slapen zij in het busje.

Tijdens de wandeling vond ik op de weg een indrukwekkend uitziende zwart-gele salamander, een vuursalamander. Je ziet ze gestreept, gevlekt en gestippeld. Voor zijn veiligheid heb ik hem naar de kant gedirigeerd. Anders zou het met hem net zo kunnen aflopen als met deze slang!

In La Romieu (dat pelgrim betekent in de oude lokale taal) staat La Collégiale Saint-Pierre. De enorme kloosterkerk dateert uit de veertiende eeuw toen La Romieu tot het Engelse rijk behoorde. Voor de bouw van de kerk kreeg Arnaud d'Aux, een belangrijke man in het Vaticaan toentertijd, van de Engelse koning de beschikking over al het belastinggeld van La Romieu. De kerk was in zijn tijd een van de mooiste van de streek, met prachtige fresco’s. 

Er is een mooie binnenplaats, terwijl voor de beklimming van de achthoekige toren wat moed nodig is: 168 treden, maar dan heb je vast een grandioos uitzicht. 

Mocht je meer willen zien van de kloosterkerk van La Romieu: https://youtube.com/watch?v=81arqVUrAfM&feature=share. Of meer van het stadje: https://youtu.be/1Wj3PgF9P-s

Er is trouwens ook een prachtig dorpsplein met die schaduw gevende arcaden, zo karakteristiek voor dit deel van Frankrijk. Alle terrasjes onder de arcades zitten vol en het is er reuze gezellig met ook nog een ijstent met tafeltjes en stoeltjes. Op een bankje vind ik een heel klein kleifiguurtje. Waar zo’n klein dorpje al niet groot in kan zijn!

De auto heeft de hele dag op een mooie plek hier in La Romieu gestaan: in de schaduw van de Collegiale. En ik ga nu uitrusten in ons huisje!